Gisteren, 8 November werd een algehele staking in Catalonië gehouden uit protest tegen de politieke gevangenen: de twee leiders van de burgerorganisaties, zeven ministers en de Catalaanse vicepresident, en als ondersteuning voor de de president met vier ministers die als ballingen in Brussel verblijven.
Hoewel de staking niet door de grote vakbonden werd ondersteund, veroorzaakten de protesten die daaruit volgden een verkeersopstopping zoals nog nooit in Catalonië had plaats gevonden. Op de tweede plaats hiervan staat de algemene staking van 3 Oktober uit protest tegen het gewelddadig optreden van de spaanse politie tegen de stemmers voor het referendum op 1 Oktober, en op de derde plaats een algemene staking die in 1988 werd gehouden. Om maar een indicatie te geven hoe groot het ongenoegen van de Catalanen tegen de gevangenneming van hun leiders is.
De blokkades werden georganiseerd door de gezamenlijke burgerorganisaties en politieke partijen voor onafhankelijkheid, ad hoc verenigd in de Commissie voor de verdediging van de Republiek (CDR, voorheen Commissie voor de verdediging van het Referendum). ‘s-Morgens vroeg werden de grenzen met Frankrijk en Andorra en de belangrijkste verkeersaders in en rondom de grote steden en naar spanje door groepen burgers afgesloten. Rond 9 uur bezetten tweeduizend burgers het station en de spoorrails van de Hogesnelheidstrein in Girona richting Frankrijk. ‘s-Middags rond vijf uur bezetten studenten het treinstation Sants in Barcelona, waardoor veel gewone treinen en de TGV naar Madrid werden tegengehouden. De grensblokkades werden vanochtend om 8 uur, na 26 uur van blokkades, opgeheven.
Het CDR, en daarmee de Catalanen, hebben hiermee aangetoond hoe snel en efficiënt zij zich kunnen organiseren om hun ongenoegen en boosheid over het gedane onrecht te tonen en tegen het gevangen nemen van hun legitieme leiders, puur om politieke redenen. Spanje heeft gisteren slechts een klein voorproefje gekregen van wie er de baas is in Catalonië. Het zijn niet de opgedrongen leiders van de PP partij, onder het mom van grondwetsartikel 155 en die slechts de steun van 8% van de Catalaanse bevolking hebben, die hier de baas zijn. Wat hadden ze gedacht? Dat de Catalaanse bevolking deze democratische schendingen zomaar zou accepteren? Nee, het zijn de Catalanen zelf die over hun territorium beschikken wanneer zij dat willen. De spaanse regeringsleiders hadden misscien gehoopt dat met het achter de tralies opbergen van de burgerleiders en de ministers, de Catalanen de gevangenen, en daarmee hun onafhankelijkheidsstreven, zouden vergeten en rustig zouden doorgaan met hun gewone leven. Daarin hebben de spaanse regering en de justitie, welke trouwens ononderscheidbaar zijn, zich schromelijk vergist. Het is wel zeker dat het niet bij deze ene actie zal blijven en dat spanje, samen met het Europa dat haar steunt, aan haar portemonnee zal gaan voelen wat het kost om een volk haar rechten af te nemen en te onderdrukken. De tijd van alleen maar een jaarlijkse protestmanifestatie in familiaire sfeer, allerlei andere activiteiten, bijeenkomsten en happenings, de zogenaamde revolutie van de glimlach, is voorbij. De agressieve, gewelddadige en illegitieme handelingen van spanje vraagt om andere maatregelen. Helaas, maar dat is de enige taal die men blijkbaar begrijpt: die van de economie.