De opkomst voor de Catalaanse verkiezing had een recordhoogte van 82% van de stemgerechtigden. De ultra rechtse en anti-Catalaanse partij Ciutadans (C’s) zijn de grootste partij geworden in het Parlement met 36 zetels van in totaal 135. De PP partij van president Rajoy is gemarginaleerd tot de kleinste partij in het Parlement met slechts 3 zetels. Zij kunnen daardoor geen eigen groep in het Parlement vormen en moeten deelnemen in de gemengde parlemetaire groep, samen met de CUP die 4 zetels heeft. De onafhankelijkheidspartijen JxCat van president Puigdemont, ERC en CUP behouden de absolute meerderheid in het Parlement met 70 zetels. Tegen alle voorspellingen in wint de lijst JxCat van president Puigdemont met 34 zetels, welke de op twee na grootste partij is geworden, van ERC die 32 zetels heeft. Dit betekent dat de onafhankelijkheidspartijen als enige een regering kunnen vormen met president Puigdemont aan het hooft.
De verkiezingscampagne had een vreemd karakter. Om te beginnen waren de verkiezingen niet door een president van Catalonië uitgeschreven, zoals het hoort in een autonome regio, maar opgelegd door de president van Spanje. Voor en tijdens de verkiezingscampagne gebruikte de Spaanse staat al haar middelen om de onafhankelijkheidspartijen te dwarsbomen. Hun kandidaten zitten in ballingschap of in de gevangenis, de Catalaanse ministeries worden bezet door de PP partij van president Rajoy (onder het mom van grondwetsartikel 155). Er is nog steeds sprake van een staat van beleg met politie en legereenheden in de kazernes en in de schepen in de havens van Barcelona. Deze vormen een constante bron van intimidatie en geweld. Een partijdige kiescommissie legde een ongekende censuur op, tot en met het verbod van de kleur geel of spandoeken met “Democratie” en “Vrijheid voor meningsuiting” omdat ‘dit in het voordeel van bepaalde partijen zou zijn’. Een overgroot deel, zo’n 90%, van de Catalanen die in het buitenland wonen, hebben niet kunnen stemmen. Deze Catalanen stemmen doorgaans voor een onafhankelijk Catalonië daar zij veelal vluchtelingen van het Franco regiem zijn of nakomelingen daarvan.
Ondanks dat de onafhankelijkheidspartijen met handen en voeten gedurende de verkiezingscampagne waren gebonden en de unionistische partijen vrij spel hadden, hebben zij deze verkiezingen gewonnen. Ondanks dat de spelregels zijn gespeelt volgens Rajoy, die zich zelfs niet hield aan de dag van bedenking, maar nog een boodschap uitzond met de dreiging dat er op de ‘correcte’ partijen moet worden gestemd. Het kiesresultaat van September 2015 werd vandaag slechts bevestigd: een meerderheid in het Parlement is voor een onafhankelijk Catalonië. De PP partij van president Rajoy heeft geen enkele geloofwaardigheid meer in Catalonië. Het recept van Rajoy met het opleggen van 155 om de rust terug te brengen in Catalonië, zoals hij bij hoog en laag bleef beweren, is volkomen mislukt. De Europese Unie, onder leiding van Tusk en Juncker, die Rajoy onvoorwaardelijk steunt in zijn minachting voor de democratische rechtsstaat en de fundamentele mensen-en burgerrechten van de Catalanen, zou hier goede nota van moeten nemen.
President Puigdemont eist nu de onmiddelijke vrijlating van de politieke gevangenen en het intrekken van de aanklachten tegen alle politici, waaronder de meer dan 700 burgermeesters. Daarnaast moet per ingang van morgen onmiddelijk de bezetting van de Catalaanse administratie worden opgeheven.