Jordi Sà nchez en Jordi Cuixart zitten nu 108 dagen in Spanje gevangen vanwege hun politieke idee over een onafhankelijk Catalonië. Om dezelfde reden worden Oriol Junqueras en Quim Forn sinds vandaag reeds 91 dagen lang van hun vrijheid beroofd. Zij worden vals beschuldigd van oproer en opruiing met geweld.
Het Tribunal Constitutional (TC) had alleen toestemming gegeven voor een plenair debat in het Catalaans Parlement, indien presidentskandidaat Puigdemont zich persoonlijk in het Parlement zou presenteren. Dit werd Puigdemont onmogelijk gemaakt omdat hij in Spanje wordt gezocht wegens een aanklacht van opruiing en oproer met geweld. In Spanje en langs haar grenzen, zelfs tot en met buiten haar grenzen in Frankrijk (geheel illegaal), doorzoeken de Policia Nacional en de Guardia Civil de auto’s op zoek naar de presidentskandidaat van Catalonië.
Dinsdag kondigde de voorzitter van het Catalaanse Parlement, Roger Torrent, aan dat de plenaire vergadering om Puigdemont te installeren als president van de regering, zou uitstellen. Hij zei dat het een uitstel betrof en beslist geen afstel. Puigdemont is de enige kandidaat voor het presidentschap en zal dit ook blijven, omdat hij daarvoor door de Catalanen is gekozen. Torrent deed deze aankondiging zonder overleg met het parlementsbestuur te hebben gepleegd. Hoewel hij gerechtigd is dit te doen, leverde dit consternatie op in het bestuur en verdeeldheid tussen de onafhankelijkheidspartijen. ERC keurde het besluit van Torrent goed om geen problemen met justitie te krijgen. Hiermee voorkwam hij dat hij door het Spaanse OM zou worden aangeklaagd wegens wettelijke ongehoorzaamheid tegen het TC. Ook de parlementariërs die onder borg vrij zijn, waaronder zijn voorgangster Carme Forcadell, lopen het risico terug te moeten naar de gevangenis indien zij wettelijk ongehoorzaam zijn. Zelfs door hun stemgedrag in het Parlement zijn zij hun vrijheid niet zeker. De partij van Puigdemont, JxCat, wilde dat de presentatie van Puigdemont wél zou plaats vinden, zodat Spanje voor het blok zou worden geplaatst om een democratische keuze te annuleren.
De instelling van Puigdemont door middel van een videoconferentie zou vrijwel zeker niet door de Spaanse regering zijn geaccepteerd. Dus de bezetting van de Catalaanse ministeries en de Catalaanse autonomie zou in dat geval gehandhaafd blijven. De Spaanse partijen vierden de verdeeldheid onder ERC en JxCat. Ook president Rajoy verkondigde zeer tevreden dat dit het einde van het onafhankelijkheidsstreven van de Catalanen is. Of dit zo is, is nog maar de vraag. De wil van ruim twee miljoen kiezers is niet zomaar van de baan.
Op het moment dat de plenaire vergadering had moeten plaatsvinden, stonden bij het park Ciutadella, waarin het Parlement zich bevind, duizenden demonstranten. Enkele honderden waren doorgebroken in het park, dat was afgezet door de Catalaanse politie, tot aan de voordeur van het Parlementsgebouw. Daar troffen de betogers een cordon van de Catalaanse politie aan. De sfeer bleef in het algemeen gemoedelijk. De Catalanen kwamen immers om ‘hun’ Parlement te steunen.
Nu is het veertien dagen wachten tot het TC beslist of zij de aanklacht van de Spaanse regering tegen de instelling van Puigdemont zal accepteren. Afgelopen Zaterdag besloot het TC deze beslissing uit te stellen. Zal zij de aanklacht aanvaarden (wat de verwachting is), dan heeft het TC vijf maanden de tijd om een definitief oordeel te vellen of de aanstelling van Puigdemont grondwettig is. Dit resulteert dus in een politieke impasse voor enkele maanden
Hoe het ook zij, de democratisch gekozen president zal zeker niet kunnen worden geïnstalleerd binnen een redelijke termijn. Met zeer grote waarschijnlijkheid zal hij nooit door Spanje worden toegelaten als president. Wordt een andere kandidaat uit zijn partij JxCat voorgesteld, dan zal deze bij zijn eerste regeringsbesluit een gerechtelijke aanklacht tegen zich krijgen. Vroeg of laat zullen de Catalaanse politici moeten kiezen of zij gehoorzaam zullen blijven aan de Spaanse justitie of aan de democratische keuze van het volk, namelijk het in werking stellen van de reeds uitgeroepen Catalaanse Republiek. Het eerste zal leiden tot veroordelingen van 30 jaar gevangenisstraf voor tientallen poltici. Ook zal Catalaanse autonomie definitief worden opgeheven, eventueel met een mondgesnoerd Parlement om de schijn op te houden, en zal de Catalaanse taal en cultuur worden onderdrukt om deze marginalizeren of zelfs totaal te vernietigen. De tweede keus zal leiden tot een direct en open conflict met geweld van Spaanse zijde. Ondertussen blijft de opheffing van de Catalaanse autonomie en de bezetting van de ministeries door de regering van Rajoy van kracht. Met alle desastreuze gevolgen van dien.
President Rajoy zei onlangs dat hij alles zal doen om te voorkomen dat Puigdemont president zal worden. Ook de ex-minister van de socialistische partij PSOE, Rubalcaba, zei dat Spanje alles in het werk zal stellen om van Puigdemont af te komen. Als ex-minister van BZ kent Rubalcaba als geen ander hoe de Spaanse staat functioneert. Hij weet dus waar hij het over heeft wanneer hij zegt ‘alles’, en welke consequenties dit heeft. Indien nodig zal men zelfs de democratie in Spanje hiervoor inruilen voor een dictatuur a la Franco of Turkije. Er gaat een onbevestigd bericht rond dat een hoge Spaanse leider, als reactie op de kritiek van het politiegeweld van 1 Oktober, in Brussel zei dat Spanje eerder uit de EU zal stappen dan dat zij de onafhankelijkheid van Catalonië zal accepteren. De aanwezigen waren met stomheid geslagen.
De Britse denktank The Economist Intelligence Unit publiceerde deze week haar jaarlijkse lijst van de ranking van democratieën wereldwijd. Op deze ranking daalde Spanje van ‘volledige democratie’ naar een ‘imperfecte democratie’. De auteurs van dit rapport zeggen dat dit een gevolg is van het politiegeweld van 1 Oktober tegen de kiezers op het referendum, vanwege de politieke gevangenen en het niet accepteren van het kiesresultaat van 21 December. Koning Filip VI refereerde nog geen twee weken geleden naar deze ranking. Hij zei op het Internationale Forum voor Economie in Davos dat Spanje een ‘moderne en volledige democratie’ is. Dat is bij deze dus achterhaald. Langzaam begint de internationale gemeenschap in te zien wat voor de Catalanen al lang duidelijk was.