De juridische vervolgingen door Spanje in Catalonië gaan maar door. Vandaag moeten brandweerlieden van de stad Reus voor de rechter verschijnen. Op 1 Oktober stonden zij, zoals zovele brandweerkorpsen in Catalonië, vooraan in de mensenmenigte om met hun beschermende kleding en helmen het publiek te beschermen tegen de stokslagen en schoppen van de Spaanse politie en Guardia Civil. Zij worden daarom aangeklaagd voor oproep tot haat tegen de politie. Volgens de Spaanse wet kunnen alleen groeperingen met een bepaalde geaardheid, zoals godsdienst, politieke voorkeur, seksuele geaardheid, ras of geslacht, worden belaagd door haat. Een neutrale overheidsinstantie, zoals politie, kan niet worden belaagd door oproep tot haat. De aanklacht heeft juridisch daarom geen enkele basis. Er worden echter zeer veel Catalanen aangeklaagd voor oproep tot haat tegen de Spaanse politie, waaronder bijvoorbeeld ook de negen leraren van een school in de grensplaats La Seu d’Urgell die na 1 Oktober op pedagogische manier aan de kinderen uitlegden over hoe en wat om de gebeurtenissen te verwerken. De ouders van sommige leerlingen werken als grenswacht bij de Guardia Civil en klaagden de leraren aan.
En als het geen aanklacht wegens odi (oproep tot haat) is, dan is het geweld. Want het gebruik van geweld door de Catalanen is wat Spanje nodig heeft om haar thesis van oproer te ondersteunen. Is er een protest, een staking, een wegblokkade of een tijdelijke(!) verwijdering van de hefbomen bij de tolpoortjes op de snelwegen of welke actie dan ook door de CDR (Comité ter verdediging van de Republiek), dan vind er geweld plaats. Ook al laten de beelden nergens geweld zien. Tenzij deze beelden óf vervalst zijn óf afkomstig van manifestaties elders en van jaren geleden. Heus, het is de Spaans journalistieke praktijk van iedere dag. Deze week beweerde de leider van de socialistische partij PSOE, Pedro Sanchez, dat het geweld in Catalonië zorgwekkende vormen aanneemt. Maar iedere willekeurige voetbalwedstrijd met hooligans laat meer geweld zien dan alle manifestaties voor de Catalaanse onafhankelijkheid van de afgelopen acht jaren bijelkaar. (Helaas kan dat niet gezegd worden van de Spaans-nationalistische manifestaties). Tenzij hij doelde op het ‘geweld’ van de gele ballonen in het stadion Camp Nou toen Barca voor de Champions League speelde.
Dezelfde oppositieleider in het Spaanse Congres, ondersteuner van de minderheidsregering van Rajoy en medeondertekenaar van artikel 155 (de interventie in de Catalaanse autonomie) beweert nu ook dat de Catalaanse publieke media, TV3 en Catalunya Radio, een eenzijdig beeld geven en indoctrineren. En dat terwijl er uitgebreide onafhankelijke rapporten zijn die het tegendeel beweren. Dit zegt hij om de weg vrij te maken om ook de Catalaanse omroep te interveniëren. Want dat is de volgende stap in de plannen van de onderdrukking.
Het functioneert ongeveer als volgt: politici in Madrid beginnen te praten over een thema, zoals het geweld in Catalonië of de indoctrinatie van de Catalaanse publieke omroep. De Spaanse pers, onkritisch en volledig in lijn met de regering als het over de Spaanse eenheid gaat, neemt dit gretig over. Korte tijd daarna kondigt de openbaar hoofdaanklager, welke door de regering is aangesteld, aan dat hij een onderzoek instelt naar het geweld door de burgerbewegingen in Catalonië en dient vervolgens een aanklacht in bij het Hooggerechtshof. (De Europese Raad wees Spanje herhaaldelijk op haar juridische zwakheid bij de aanstelling van de rechters bij het Hooggerechtshof en van het Constitutioneel Hof door de politieke krachten.) Zodoende is iedere organisatie die een bepaalde politieke mening is toegedaan of een bepaalde bevolkingsgroep vertegenwoordigt, nagenoeg vogelvrij. En deze reële dreiging voelt ieder lid van het ANC (80.000 leden), Omnium Cultural (100.000 leden), bepaalde politieke groepering en de ontelbare activisten van het CDR.