De openbaar aanklager in België vraagt geen arrestatie-en uitleveringsbevel aan bij de rechter van dit land voor de drie Catalaanse ex-ministers van de regering Puigdemont die daarheen zijn uitgeweken. Vanwege zeer ernstige vormfouten in het Europese uitleveringsbevel welke rechter Llarena van het Spaanse Hooggerechtshof had uitgevaardigd, kan de zaak in België niet worden behandeld.
In een internationaal uitleveringsbevel is de openbaar hoofdaanklager van het betreffende land de contactpersoon en helpende hand van de rechter die het uitleveringsbevel aanvraagt. Dit is het tweede Europese uitleveringsbevel dat naar België tegen de politici werd verstuurd. Het eerste, dat een andere rechtbank had uitgevaardigd, werd door Llarena in November vorig jaar ingetrokken. De Belgische openbaar hoofdaanklager, Dirk Merx, schrijft in zijn verklaring dat Llarena voorzag dat de uitspraak in België toen negatief zou gaan uitvallen. Om reputatieverlies te voorkomen, trok hij daarom het uitleveringsverzoek in. Llarena werd er door het Belgische OM er herhaaldelijk op gewezen dat in eerste instantie in het land van herkomst zelf een arrestatiebevel moet lopen, waarop vervolgens een Europese aanvraag voor uitlevering wordt gebaseerd. Deze eis is gebaseerd op het precedent van de zaak Bob-Dogi bij het Europese gerechtshof. Toen Llarena het tweede verzoek tot uitlevering uitvaardigde, liep er weliswaar een arrestatiebevel tegen Puigdemont en zijn ministers in Spanje, maar deze was gebaseerd op andere strafbare feiten van de Catalaanse politici. De Belgische openbaar hoofdaanklager ziet in de correspondentie met Llarena tal van ongeregeldheden, veranderingen in zijn relaas over de strafbare feiten die niet met het bestaande arrestatiebevel in Spanje overeenkomen en incoherente verklaringen, waaronder een schrijven gedateerd op 21 November 2018. Dit is de reden waarom het Belgische OM het verzoek weigert in behandeling te nemen. Een derde verzoek tot uitlevering is niet mogelijk. Tot nu toe mochten de drie Catalaanse politici België niet verlaten en moesten zij hun verblijfplaats aan justitie melden. Nu zijn zij volledig vrij om te gaan en staan waar zij willen.
Het argument dat het Belgische OM gebruikt om de aanvraag voor uitlevering niet in behandeling te nemen, kan ook door het OM van Schotland, waar de ex-minister van onderwijs vertoeft, en van Duitsland, waar de Spaanse staatsvijand nummer één Carles Puigdemont verblijft, worden gebruikt. Hun zaak zal respectievelijk in Juli en aan het einde van deze maand plaats vinden.
Ondanks dat het Spaanse Hooggerechtshof herhaaldelijk was gewaarschuwd voor de ernstige vormfout, werd deze niet gecorrigeerd. Volgens de advocaten van de Catalaanse politici weigerde Llarenaen dit puur uit arrogantie. Door de weigering tot uitlevering heeft het Hof internationaal aan geloofwaardigheid en respect ingeboet. Het Hooggerechtshof helpt daar nog een handje bij door te vermelden dat de Belgische justitie geen medewerking verleend. Een ongekende harde aanval en belediging in justitiële kringen tussen bevriende mogendheden. De Spaanse staat is blijkbaar nog steeds bezeten van het negentiende eeuwse gedachtengoed dat bevriende landen elkaar helpen bij het vangen van hun staatsvijanden, ook al druist dit tegen alle democratische princiepes en fundamentele mensen-en burgerrechten in. Maakt het binnen de grenzen van Spanje niet uit of er een vormfout wordt begaan, de rechtszaken tegen de Catalaanse politici zitten er boordevol mee, bij de gerechtelijke machten van de EU partners denkt men daar geheel anders over. Maar deze, bewezen, onkundige en frauduleuze rechter die niet in staat is een fatsoenlijk uitleveringsbevel te schrijven, zet politici en burgerleiders voorwaardelijk gevangen, alleen omdat hun ideëen hem niet aanstaan en omdat hij dit wil. Met zulke onkundigheid en partijdigheid in de hoogste regionen van de gerechtelijke macht, verliest Spanje steeds meer haar reputatie als democratische rechtsstaat. Hopelijk wordt het ook voor de regeringsleiders in de EU eindelijk eens duidelijk waarom de Catalanen voor zichzelf willen beginnen.
De zaak is niet alleen zeer pijnlijk voor de Spaanse justitie en voor de Spaanse staat in het algemeen, maar is ook een kiezel in de schoen van de Europese Unie. Nu er mensen zijn, democratisch gekozen politici, die overal binnen de EU vrij kunnen reizen, met uitzondering naar Spanje, is er geen sprake meer van vrij personenverkeer en, erger nog, justitiële gelijkheid, het fundament van de EU.