Onrechtvaardig gevangen

Als actief lid bij de burgerbeweging Assemblea Nacional Catalana (ANC) in mijn woonplaats organiseren we vaak conferenties en spreekbeurten. Daardoor heb ik het privilege gehad, om het zo maar eens te noemen, dat ik door de tijd heen veel genodigde sprekers persoonlijk heb kunnen ontmoeten. Zo kwam Jordi Sànchez, voorzitter van het ANC, eenmaal spreken. Als groep hebben we toen samen na de conferentie gegeten en van gedachten gewisseld. Evenzo is dit het geval geweest met Jordi Cuixart, voorzitter van Omnium Cultural. Jordi Sànchez zou nogmaals een conferentie bij ons komen houden op de avond van 20 September 2017. Deze meeting ging toen niet door, want de Guardia Civil hield huiszoekingen bij de ministeries van de Catalaanse Generalitat op zoek naar informatie en materiaal over het aanstaande referendum van 1 Oktober. Uit gevoel van onwaardigheid ontstonden er toen spontaan protestmanifestaties, die zich uiteindelijk concentreerden voor de deur van Economische Zaken, op de hoek van Rambla de Catalanya en Gran Via. Samen met zo ‘n 30.000 protestanten was ik daar toen ook aanwezig. Aan het einde van de dag ontbonden de beide Jordi’s de manifestatie. Ze klommen, met instemming van de politie, op de auto van de Guardia Civil die er voor de deur geparkeerd stond. De gehele dag hadden manifestanten en persfotografen, uiteraard zonder toestemming, op deze auto ‘s gestaan. Zij riepen door een megafoon dat de manifestatie nu was afgelopen en dat men naar huis kon gaan. Dit is de reden waarom de Jordi’s nu gevangen zitten wegens gewelddadige rebellie, een aanklacht vergelijkbaar met terrorisme. Ook de politicus Raul Romeva, toendertijd minister van Buitenlandse Zaken en nu ook in de gevangenis, heb ik op deze manier kunnen ontmoeten. Met mij zijn vele anderen die de politieke gevangen persoonlijk wel eens hebben ontmoet of hen zelfs goed kennen. De Catalaanse burgerleiders en politici zijn voor ons mensen van vlees en bloed en we weten dat zij een diepe overtuiging voor vrede en democratie hebben. Zij zitten nu onterecht gevangen, wegens valse beschuldigingen. Europese rechtbanken weigeren om de Catalaanse politici uit te leveren vanwege rebellie, want zij accepteren de verzinsels van de Spaanse rechter niet. Daarom raakt dit velen van ons zo erg, inclusief mijzelf, en voelen we er ons zo intens bij betrokken. Daarom draag ik een gele strik op mijn T-shirt en een sticker op mijn mobieltje. Met het risico dat vroeg of laat iemand me in elkaar zal slaan of de Policia Nacional mijn handbagage op het vliegveld nog eens extra doorzoekt, of erger. Ik heb hen tot nu toe nooit persoonlijk in de gevangenis geschreven. Ik durf het niet. Ik zou niet weten wat ik hen zou moeten zeggen tegen zoveel onrecht. Hen sterkte of succes wensen in hun rechtszaak lijkt me gewoonweg absurd. Want het is geen RECHTSzaak, het is allemaal een FARCE. Maar ik zal niet stoppen met schrijven over hen totdat ze vrij zijn en totdat justitie weer is teruggekeerd.