(450 woorden)
Momenteel worden vele fundamentele mensenrechten en burgerrechten, de basis van de Europese Unie, door Spanje geschonden. Gedurende het afgelopen jaar hebben de Europese Commissie, onder leiding van Jean-Claude Juncker, de Europese Raad, onder leiding van Donald Tusk, en het Europese Parlement niets of weinig tegen deze rechtenschendingen gedaan en doen het politieke conflict af als een interne aangelegenheid van de ‘democratische rechtsstaat’ Spanje. Met de uitspraken van de justitie van enkele individuele Europese (lid)staten, Duitsland, België en Zwitserland, blijkt dat dit conflict een Europese zaak is. Justitie van deze landen kwamen tot de conclusie dat de politici in ballingschap onterecht worden vervolgd voor rebellie en oproer met gewapend geweld. Oftewel de gerechtelijke vervolgingen door Spanje zijn vanwege politieke motieven en niet vanwege objectief gebeurde feiten. Van een eerlijke rechtspraak in Spanje kan dus nauwelijks worden gesproken. Hoogst waarschijnlijk zou de rechtbank van Edinburg tot dezelfde uitspraak als Duitsland zijn gekomen indien Llarena het uitleveringsbevel van minister Clara Ponsati niet op het allerlaatste moment had ingetrokken om niet nog meer gezichtsverlies te leiden.
Ondanks de opschorting van de Catalaanse autonomie, de rechtsvervolgingen van meer dan duizend mensen, waaronder politici, leerlaren, artiesten et cetera, en het (politie)geweld is de wens voor de Catalaanse onafhankelijkheid niet afgenomen, integendeel. De verkiezingen en de aanhoudende protestmanifestaties, zoals onlangs op elf September, tonen dit duidelijk aan. Binnen verscheidene Europese landen en EU lidstaten (België, Zwitserland, Slovenië, Groot Brittannie, Denemarken, Finland, Litouwen) vind een maatschappelijk debat over dit conflict op parlementair niveau plaats. Bij de Nederlandse samenleving is een dergelijk debat helaas totaal afwezig. Dat is jammer, daar Nederland in haar geschiedenis zelf te leiden heeft gehad van de Spaanse tirannie en, meer recent, van het fascisme. Bovendien is Nederland altijd een voorbeeld geweest in het verdedigen van fundamentele mensenrechten en het zelfbeschikkingsrecht van volkeren. Maar met zeer grote zekerheid zal vroeg of laat iedere ministerraad in Europa een besluit moeten nemen over de onafhankelijke Republiek van Catalonië. Ondanks dat er een regeringscrisis op komst is door de recente ontwikkelingen *, zijn de Catalanen vastbesloten in hun vreedzaam streven naar vrijheid, democratie en gerechtigheid. Een andere mogelijkheid om dit te verkrijgen dan zich af te scheiden van Spanje is er gewoonweg niet. Na veertig jaren van overleg en onderhandelingen is gebeleken dat Spanje geen democratische verbeteringen wil en dat zij een onbetrouwbare partner is.
*De meerderheid voor de Catalaanse onafhankelijkheid in het Parlement is sinds gisteren afwezig omdat het parlementsbestuur besloot de stemmen van ex-president Puigdemont en zijn drie ministers die gevangen zitten, niet meer te accepteren als rechtsgeldig. Dit is een direct gevolg van de bedreigingen van onderzoeksrechter Llarena die ‘suggereerde’ om hen te vervangen. Met zeer grote waarschijnlijkheid zal deze crisis leiden tot vervroegde verkiezingen.