(950 woorden)
Verkiezingen Andalusië
In de autonome regio Andalusië werden gisteren vervroegde verkiezingen gehouden. Sinds veertig jaar heeft de socialistische partij PSOE er de absolute meerderheid. Dus presidente Suzanne Diaz voelde zich vrij zeker van haar zaak om haar positie in het parlement van Andalusië, en daarmee die van het PSOE op nationaal niveau, te verstevigen. De verkiezingscampagne ging echter nauwelijks over de zaken die betrekking hebben op het autonome gebied. Zij ging voornamelijk over Catalonië. Beter gezegd, de campagne ging fel gekant tegen de onafhankelijkheidsbeweging van Catalonië. Zelfs Iñes Arrimades, de oppositieleidster in het Catalaanse Parlement van de partij Ciutadans, reisde af naar het land van haar geboorte om campagne te voeren tegen de Catalaanse ‘separatisten’ (afscheiders) of ‘colpisten’ (daders van een staatsgreep), zoals deze minachtend worden genoemd. De oogst er van werd gisteren binnengehaald. Er heeft namelijk een grote zwenk naar rechts in het parlement van Andalusië plaats gevonden waarin de, zelfs in de ogen van de Spaanse pers, extreem rechtse, ultranationalistische pro-Franco en neofascistisch partij VOX het parlement zijn intrede doet met maar liefst twaalf zetels. Het is voor het eerst sinds de dood van Franco dat een dergelijke politieke groepering zitting in een Spaans parlement weet te verwerven. De Partido Popular en Ciutadans staan te popelen om met VOX samen te gaan en te kunnen regeren voor een ‘grote verandering’ in Andalusië. Achteraf geeft Diaz toe dat zij in de verkiezingscampagne de fout heeft begaan dat zij niet genoeg tegen de Catalanen heeft geageerd. Zij had zich geconcentreerd op thema’s die in Andalusia van belang zijn. Maar de haat tegen Catalanen levert nu eenmaal meer stemmen op.
Opvang bootvluchtelingen
In Juni gaf de kersverse president van Spanje, Pedro Sánchez, toestemming aan de schepen Aquarius, el Dattilo en l’Orione om af te meren in de haven van Valencia. De vluchtelingen aan boord van deze schepen werden de toegang verleend tot Spanje. Er werd een een tribune aan de haven voor de pers opgezet zodat zij de nieuwe Spaanse president konden filmen wanneer hij de vluchtelingen zou ontvangen. Sánchez wilde hiermee laten zien dat hij anders was dan zijn PP voorganger Rajoy, die iedere vluchtelingenopvang had geweigerd.
Vorige week redde de Spaanse visserskotter Nostra Maria de Loreto elf bootvluchtelingen in internationale wateren van de Middellandse Zee. Zij stonden op het punt te verdrinken en werden in het donker van de nacht uit het water gevist. De kapitein van de kotter voldeed daarmee niets anders dan zijn plicht volgens het internationale zeerecht. Maar er was geen enkele haven van het Europese continent die de kotter wilde binnenlaten. Ruim een week lang zwierf het scheepje wanhopig tussen Spanje, Italië en Malta. Het voedsel en de brandstof raakten op en de vluchtelingen werden ziek van uitputting. Één vluchteling was er zelfs zo slecht aan toe dat hij per helikopter van de boot moest worden afgehaald en naar een ziekenhuis in Italië werd overgebracht. Zonder enige wroeging zeiden de Italiaanse en Spaanse overheden tegen de kapitein dat hij de vluchtelingen naar Libië terug moest brengen, waar hun veiligheid niet gewaarborgd is. Uiteindelijk heeft Malta de viskotter toegang verleend. In zijn daden blijkt dat president Sánchez in niets verschilt met zijn PP voorganger Rajoy. Binnen een half jaar heeft hij zijn politieke beleid met betrekking tot de opvang van de vluchtelingen honderdtachtig graden gedraaid. Want vreemdelingenhaat levert nu eenmaal ook stemmen op en er zijn veel politieke kapers op de kust, waaronder VOX.
Schending mensenrechten
In Spanje worden de fundamentele mensenrechten met voeten getreden. Er zitten onschuldige mensen, leiders van burgerorganisaties en democratisch gekozen parlementariërs, in de gevangenis die vals worden aangeklaagd wegens gewelddadige rebellie en andere nonsens omdat zij een referendum hadden georganiseerd of vreedzaam voor de deur van een ministerie hadden geprotesteerd. Zij zitten al meer dan een jaar in de gevangenis in afwachting van hun proces. Hun behandeling is illegaal sinds het Europese Gerechtshof van de Rechten van de Mens (EGRM) Turkije voor een vergelijkbaar geval heeft veroordeeld.
De gevangenen hebben tegen hun voorlopige gevangenschap beroep aangetekend bij het Constitutioneel Hof. Deze moet er voor zorgen dat hun fundamentele rechten, burgerrechten en politieke rechten beschermd worden. Dit Hof wacht echter bijzonder lang met de uitspraken van hun beroepszaken. De eerste beroepszaken liggen er al meer dan een jaar, terwijl zij wettelijk binnen dertig dagen zouden moeten worden opgelost, zeker wanneeer het urgente zaken betreft zoals voorlopige hechtenis. Omdat eerst alle juridische mogelijkheden binnen Spanje moeten worden afgelopen voordat men een beroep bij het EGRM kan doen, wordt hen hierdoor de toegang naar de Europese justitie geblokkeerd. Zelfs de hongerstaking van twee gevangenen, Jordi SÃ nchez en Jordi Turull, hebben het Constitutioneel Gerechtshof niet tot andere gedachten gebracht.
Weg van een fascistisch land
Sinds president Sánchez in Mei aan de macht is, heeft hij niets gedaan om de gerechtelijke misstanden te stoppen en om het politieke probleem met Catalonië op te lossen. Uit vrees dat hij stemmen zou verliezen en dat deze naar de extreem rechtse en ultra rechtse partijen PP, Ciutadans of VOX zouden wegvloeien, is zijn handelen precies dezelfde. Zoals zijn partijgenoot en voorganger bij de PSOE partij Rubalcalba al zei: ‘Spanje zal er alles voor over hebben om haar eenheid te bewaren.‘ En hieronder valt ook de vernietiging van de democratische rechtsstaat.
Het ultrarechtse, neofascistische Spanje is in wezen nooit weg geweest. Door haar wezenlijke karakter goed te verbergen en een democratisch imago op te bouwen, kon zij na de Franco dictatuur lid worden van de Verenigde Naties en van de Europese Unie. En iedereen geloofde hen, maar het was niet meer dan dat: een imago. Het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven heeft slechts het masker van Spanje doen vallen.
Dit is het Spanje waar Catalonië al sinds heugenis onder leidt. En dat is ook de reden waarom zij daar niet meer bij wil horen en zichzelf als een onafhankelijke Republiek wil gaan besturen.