Editoriaal schrijven van Vicent Partal
(Letterlijke titel: ‘Men haalt eerder een leugenaar in dan een manke’
(520 woorden)
Gisteren kondigde de rechtbank van Updula (Zweden) aan dat ze niet om de uitlevering van Julian Assange naar haar land zal aanvragen. Zoals bekend, Assange werd voor een discutable verkrachting aangeklaagd waarvoor de Zweedse justitie hem vervolgt.
De advocaat van Assange, Per Samuelson, verteld dat het tribunaal geaccepteerd heeft dat de uitlevering met een Europees bevel niet nodig is, want men kan hem net zo goed ondervragen in de Britse gevangenis van Belmarsh, waar hij verblijft, of zelfs direct door middel van een videoconferentie. Dit zijn nogal voor de hand liggende redenen.
Met grote waarschijnlijkheid kunnen velen van ons zich nog precies hetzelfde geval herinneren toen men de leden van de Catalaanse regering in ballingschap in November 2017 wilde ondervragen. Advocaat Paul Bekaert gebruikte toen hetzelfde argument. Hij stelde de Audiencia Espanyola (rechtbank voor politieke dissidenten en terrorisme, vert.) voor dat ze op Belgisch grondgebied zouden worden ondervraagt. Maar de Spaanse justitie weigerde dit.
Toen de Spaanse justitie de Catalaanse president opriep om hem op 2 November 2017 te verhoren, antwoordde zij dat het onmogelijk was om dit op dezelfde manier te doen zoals Zweden nu met Assange doet. Zij zei dat er ‘geen enkel excuus’ was dat hij persoonlijk zou komen om zich te presenteren. De Audiencia bevestigde dat het verplicht was dat men persoonlijk bij de ondervraging aanwezig moest zijn. Een leugen die nu met het gerechtelijk besluit over Assange volkomen aan het licht komt.
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald haar wel. En dat begint nu het grote probleem van de Spaanse justitie te worden. De lijst van de dingen waarvan de Spaanse rechtbanken zeiden dat deze verplicht waren en waarvan nu aangetoond wordt dat dit niet zo is, is immens. En deze zal nog langer worden wanneer blijkt dat men niet persoonlijk in Madrid trouw aan de Spaanse grondwet hoeft te zweren om Euroafgevaardigde te zijn.
Het spel van Spanje is overduidelijk. President Puigdemont heeft deze zo transcendentale juridische strijd gewonnen, want hij wist dat hij deze niet binnen de Spaanse staat moest voeren, waar geen justitie is, maar daar waar deze onafhankelijk en democratisch is, op Europees niveau.
De ballingen hebben de partij op deze manier gewonnen; door het duidelijk blootleggen van de schandalen van de dwalende rechtszaak door het Spaanse Hooggerechtshof. En als gevolg daarvan heeft Spanje zich in haarzelf opgesloten, liegend, door het verzinnen van regels en het vernietigen van de voorspelbaarheid van justitie. Met als gevolg dat zij volkomen los is komen te staan van het Europese systeem.
En onder deze omstandigheden is het duidelijk dat het enige wat zij kan doen, alsof het Wilde Westen is zonder wet, in de marge van de Europese wetgeving, is proberen om Carles Puigdemont te onderwerpen door hem gevangen te nemen.
Maar zij kan daar alleen in slagen indien Puigdemont het hol van de leeuw in gaat, oftewel Spaans grondgebied zal betreden. Wat we nu zien gebeuren, en daar hoort ook het probleem bij van de zogenaamde geloofsbrief als Euroafgevaardigde, gaat slechts enkel en alleen hierom. Men is gewaarschuwd.