Vandaag brengt de Catalaanse president Puigdemont bezoek aan Kopenhagen. De Catalaanse regering zal daar een delegatiekantoor openen voor handelscontacten, culturele uitwisseling en als politiek contactorgaan. Met dit kantoor erbij heeft de Catalaanse overheid in totaal twaalf van dergelijke delegaties: Denemarken, Groot Brittanie en Ierland, Frankrijk, Duitsland, Verenigde Staten, Canada en Mexico, Oostenrijk, Italië, Portugal, Geneve, Polen en de Baltische staten, Kroatië en de Balcan.
De kantoren zijn bezet door een afgevaardigde van de Catalaanse overheid. Deze afgevaardigde is geen ambassadeur met diplomatieke status, omdat alleen een onafhankelijke staat deze kan hebben. De Spaanse staat kijkt daar zeer nauw naar en tracht bovendien ieder diplomatiek contact met de Catalaanse overheid de boycotten. Dit is haar slechts gedeeltelijk gelukt. Binnen Europa is er redelijke interesse voor de politieke ontwikkelingen in Catalonië. Finland, Zwitserland en Estland hebben een parlementaire groep, speciaal toegeweid aan de Catalaanse ontwikkelingen. Denemarken, Groot Brittanië en Zwitserland hebben in hun parlement vragen over Catalonië aan hun regeringen gesteld. De Catalaanse regering is officieel ontvangen door de overheden van België, Ierland, Denemarken en Zweden.
Helaas moet ik melden dat er weinig of geen interesse vanuit de Nederlandse politiek is getoond. Erg teleurstellend, zeker gezien de democratische traditie, het respect voor mensenrechten, vrije meningsuiting en zelfbeschikkingsrecht die men in Nederland zo vaak hoog in het vaandel zegt te hebben. Maar vroeg of laat, eerder vroeg indien ‘ja’ het wint in het referendum van 1 Oktober, zal ook de Nederlandse politiek uit de kast moeten komen. Dan niet meer voor het opkomen voor de rechten van een volk of voor het aangeven van een tekort aan democratie van een mede EU lidstaat, deze kans heeft men gemist, maar voor de acceptatie of afwijzing van een onafhankelijke republiek Catalonië.