(600 woorden)
De Spaanse unionisten hebben altijd getracht om de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging in een kwaad daglicht te stellen door te zeggen dat ze zich boven anderen verheven voelen (supremacista of Ãœbermensch), rasistisch, vreemdelingenhaters en totalitair zijn. Een verhaal dat er voor heeft gezorgd dat vanaf de taalonderdompeling tot aan het recht op zelfbeschikking, iets wat door middel van een democratisch mandaat via de stembus werd uitgevoerd, als crimineel wordt beschouwd. Met dit verhaal heeft men getracht de leiders van de onafhankelijkheidsbeweging belachelijk te maken en om de rechtsvervolgingen, de politieke gevangenen en de verbanningen goed te praten omdat ze een referendum op vreedzame en democratische manier hadden georganizeerd.
De getallen ontkennen het verhaal van de unionisten. In Catalonië zijn er geen vertegenwoordigers van extreem rechts in het Parlement aanwezig en bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen behaalden ze slechts drie raadsleden, namelijk in Salt. In de Spaanse staat daarentegen heeft Vox 24 afgevaardigden in het Congres en behaalde zij 529 gemeenteraadsleden. Dit vormt een volksvertegenwoordiging waar iedere democratie zich zorgen over zou maken en zou een algemeen debat op gang brengen wat deze versnelde groei heeft veroorzaakt. In ieder willekeurig Europees land zou men een veiligheidskordon hebben aangelegd om Vox het regeren vanuit alle overheidsinstellingen onmogelijk te maken. Partido Popular en Ciutadans daarentegen, hebben geen enkel probleem om overeenkomsten met Vox te sluiten en hebben voor hen de deuren geopend, eerst in Andalusia en nu in Madrid zowel in het parlement van de autonome regio als in het stadhuis.
De partijen die met Vox overeenkomsten sluiten zijn juist degenen die de onafhankelijkheidsbeweging beschuldigt van fascisme, coupplegers en nazi ‘s. Zij die extreem rechts goedpraten en in de overheidsinstellingen homologeren denken dat ze de les over democratie kunnen lezen aan de onafhankelijkheidsbeweging. De protestmars op het plein Colon (Madrid) vertegenwoordigde de extreem rechtse samenleving en is sindsdien niet gestopt te groeien. Gelukkig heeft dit fenomeen niet in Catalonië plaats gevonden en de partijen die hen steunen, zoals Ciutadans, hebben er geen enkele burgermeester. En de PP heeft er slechts eentje. Dat is de realiteit.
De reden hiervan moet worden gezocht in het feit dat het catalanisme altijd geciviliseerde en tolerante fundamenten heeft gehad. En de onafhankelijkheidsbeweging heeft deze fundamenten geërfd. De natie als een som van diversiteit. Het Spaanse nationalisme, daarentegen, is agressief, gericht op identiteit en imperialistisch, zoals door de geschiedenis is aangetoond met verschillende totalitaire regiems waaronder het francisme en de staatsgreep van 23 Februari 1981. Een francisme dat nooit is veroordeeld zoals het nazisme van Duitsland in Nürnberg en dat voortleeft in de politieke, juridische en economische elite. Men kan nog steeds de stoffelijke resten van Franco niet verwijderen uit de tombe van de Vallei van de Gevallenen waar hij wordt geëerd, en het overgrote deel van de massagraven van de oorlog tussen 1936 – 1939 zijn nog ongeopend. Het gewicht van het francisme merkt men nog in vele aspecten.
De pogingen om de onafhankelijkheidsbeweging totalitaire neigingen toe te schrijven blijven in een serieus politiek debat niet overeind staan. Iets anders is dat degenen die de onafhankelijkheidsbeweging identificeren met fascisme daar belangen bij hebben om haar eigen schanden te bedekken of om zich de analyse te besparen van een groeiend probleem binnen de Spaanse staat. Om even duidelijk te zijn, de geestverwant van Mateo Salvini in Spanje is Santiago Abascal (leider Vox, vert.). En als Europa zich ergens zorgen over maakt, is dat over de overeenkomsten tussen Ciutadans en extreem rechts, ondenkbaar in Frankrijk en Duitsland. Het Catalaanse onafhankelijkheidsproces is een beschaafd democratisch streven, ondanks alle inspanningen van de Spaanse diplomatie, aangevoerd door (min. BuZa) Josep Borell, om deze te besmeuren.