(633 woorden)
Iedere week schrijven de directeuren van de Baskische krant Berria en de Catalaanse krant Vilaweb een brief naar hun wederzijdse kranten
Brief van Martxelo Otamendi aan Vicent Partal
Afgelopen week heeft het Constitutionele Hof op zeer bedreigende toon het bestuur van het Catalaanse Parlement laten weten dat het niet opnieuw een debat over een motie op de agenda mag zetten met betrekking tot het recht over zelfbeschikking. En wanneeer zij dat toch zou doen, oftewel wanneer ze zo ‘n debat mogelijk zou maken, zouden ze ook een advocaat moeten zoeken want ze zullen dan zonder enige twijfel worden aangeklaagd.
Een Parlement wordt vaak en op verschillende manieren bedrijgt. In 2013 blokkeerden honderden manifestanten de ingang van het Parlement uit protest tegen de economische bezuinigingen. Enkele afgevaardigden moesten door de politie worden beschermd om het Parlementsgebouw binnen te kunnen komen. De president van de Generalitat, Artur Mas, en de parlementsvoorzitster, Núria de Gispert, arriveerden per helikopter.
Maar wat is erger vanuit politiek oogpunt gezien, wat schaadt het meest een parlement? Een eenmalige actie van enkele protesteerders of dat het Spaanse Constitutionele Hof deze instelling, die de burgers vertegenwoordigd, oplegt waarover zij wel of niet kan debatteren? De termen die enkelen gebruikten tegen de protestdemonstratie van 2013 zijn vandaag de dag nog zeer actueel.
In haar geschiedenis heeft het Baskische parlement tweemaal een verklaring aangenomen die het recht op zelfbeschikking opeisten. Dat was in 1990 en in 2014. Hetzelfde hoge gerechtshof heeft dit nooit en te nimmer beschouwd als ongrondwettige daden. Ook heeft zij nooit de voorzitter noch het bestuur gewaarschuwd voor de gevolgen daarvan indien zij zoiets opnieuw zouden doen.
Het zou goed zijn indien de besturen van de Baskische parlementen Gasteiz i Iruñe op duidelijke wijze hun solidariteit zouden betonen met de afgevaardigden van Catalonië. Want ze willen ons kortwieken.
Brief van Vicent Partal aan Martxelo Otamendi
Indien er niets vreemds gebeuren zal, ik bedoel nog vreemder dan het allemaal al is, zullen we Maandag de vonnissen weten van het Hooggerechtshof tegen de Catalaanse regering, de voorzitster van het Parlement en de leiders van de belangrijkste burgerorganisaties van het land. Het enige oordeel dat accepteerbaar zal zijn is vrijspraak. Maar dat zal niet gebeuren. De vonnissen zullen de weg openen voor grote protesten die enige dagen zullen duren. Alles wijst er op dat de protestbijeenkomsten niet zullen zijn zoals we tot nu toe hebben gezien. Zij zullen tot een grote confrontatie leiden tegen de Spaanse staat en het regiem dat het bestuurd. Niemand in ons land weet hoe ver we volgende week en de komende maand zullen komen. Maar men zal proberen zo ver te komen als men kan.
We weten dat we op jullie, die van de Basken, solidariteit kunnen rekenen. Dat hopen we en we zullen jullie daar dankbaar voor zijn. Ondanks alle verschillen tussen de processen voor het verkrijgen van de onafhankelijkheid is het duidelijk dat de houdgreep van de Spaanse staat dezelfde is. En dat moeten we niet uit het oog verliezen aan het begin van deze week waar erg veel dingen kunnen gebeuren.
Onze overduidelijke zwakheden, die van ons en die van jullie, verlet ons om de ontzettend grote zwakheid van de Spaanse staat te zien. Zij die op wreedaardige manier Catalonië en Altsassu onderdrukt. Zij die Baskische politieke gevangenen houdt nadat het geweld van ETA gestopt is en die Catalaanse terroristen verzint om haar uitspattingen goed te praten.
Het is waar dat dit veel pijn doet en gevoel van onwaardigheid teweeg brengt. Zij brengt ons erg veel leed. Maar het is ook waar dat het haar op deze manier niet zal lukken dat we zullen buigen. Haar gedrag zal zelfs verdeeldheid onder hen zelf veroorzaken, zoals we afgelopen week gezien hebben door de spanningen die de Guardia Civil veroorzaakte.
Morgen zal het een belangrijke dag in de geschiedenis van Catalonië zijn.