Gister werd op de Catalaans nationale feestdag, de Diada, de protestmanifestatie gehouden waarin de Catalanen vragen om een eigen, onafhankelijke staat. Dit was de zesde manifestatie op rij. De eerste werd in 2012 georganiseerd door de toen heropgerichte burgerorganisatie Assemblea Nacional Catalana (ANC).
Het aantal deelnemers is altijd een gevecht om cijfers. Wanneer de manifestatie in een stad wordt gehouden, wordt het aantal deelnemers geschat door de gemeentepolitie van die stad. Wanneer ze verspreid is over het gehele land, zoals het geval was met de 450 kilometer lange menselijke keten, dan is de Catalaanse politie, Mossos d’Esquadra, hier verantwoordelijk voor. Dit jaar waren er in de ochtend voor de ‘mani’ bijna een half miljoen inschrijvingen bij het ANC. Volgens deze burgerorganisatie een recordaantal. De ervaring heeft geleerd dat het aantal mensen dat daadwerkelijk meedoet vele malen groter is. Zo werd het aantal deelnemers bij de mani van 2014, waar een ‘V’ in de straten van Barcelona werd gevormd met een totale lengte van 11 kilometer, op 1,8 miljoen geschat. Ik weet niet waarom, maar het aantal geschatte deelnemers was volgens de gemeentepolitie van Barcelona dit jaar beduidend lager: er deden volgens haar 1 miljoen mensen mee. Nog altijd een indrukwekkend aantal op een totale bevolking van 7,5 miljoen Catalanen. De thuisblijvers zaten aan de buis geplakt: de Catalaanse publieke omroep TV3 meldt dat zij een kijkdichtheid van 2,5 miljoen kijkers had. De vertegenwoordiger van de Spaanse regering in Barcelona schat het aantal deelnemers op 350 duizend, minder zelfs dan het aantal inschrijvingen bij het ANC. De Spaanse president Rajoy zei daarom dat het aantal onafhankelijken duidelijk aan het het afnemen is. Ik kan niet aan de indruk ontkomen dat het cijfer duidelijk gepolitiseerd wordt. De foto’s en video’s zeggen meer dan genoeg dat de mensen op 1 Oktober willen stemmen op het referendum voor onafhankelijkheid.
De manifestatie was, zoals altijd geweest is, een feestelijke bijeenkomst. Er waren jongeren, ouderen, kinderen, bejaarden, mensen die slecht ter been zijn. (De laatste groep nam hun eigen campingstoeltje mee of kwam in een rolstoel.) Het was een vreedzame, feestelijke en geciviliseerde bijeenkomst. Er heeft geen enkel incident van geweld of wat dan ook plaats gevonden. In de mensenzee waren allerlei activiteiten, muziekgroepen, castellers (menselijke torens), er werd sardanes gedanst. Het meest indrukwekkende, althans voor mijzelf, was het moment toen 1 minuut stilte werd gehouden voor de slachtoffers van de terroristische aanvallen in Barcelona en Cambrills. Het was werkelijk stil… Geen woord, geen geluid, alleen dat van de helikopter die boven onze hoofden vloog, een volle minuut lang. Daarna werd het volkslied ‘Els Segadors’ (De maaiers) gezongen. Daar ik de tekst niet volledig ken, kreeg ik deze van een vriend, uitgeprint op een papiertje. Ik kan niet anders dan mijn diepe respect uiten voor een volk dat zo gedisciplineerd, vreedzaam, saamhorig en door en door democratisch is. Een volk dat geen problemen wil, geen geweld, geen haat heeft, niet naar buitenlanders, anders denkenden, en zelfs niet naar Spanje, het land waar ze zich van af wil scheiden. Een volk dat alleen maar vraagt om te mogen stemmen of ze over zichzelf wil regeren. Daar ging het gister over.