Het Catalaanse parlement heeft met volledige instemming alle gerechtelijke uitspraken ten tijde van het Franco regiem ongeldig verklaard. Het gaat in totaal om 63.961 veroordelingen, waaronder gevangenisstraffen, martelingen en executies, waaronder die van de toenmalige Catalaanse president Lluís Companys. Veel geëxecuteerden liggen nog in onontgonnen massagraven ergens in Catalonië of ergens anders in Spanje. Vaak is hun graf onbekend. Spanje weigert deze graven te openen en te onderzoeken, zelfs na herhaalde en dringende verzoeken van de Verenigde Naties. Veertig jaar na het Franco regiem is het de ‘Vereniging van slachtoffers en nabestaanden van het Franco regiem’ eindelijk gelukt een meerderheid in het Catalaanse parlement te krijgen voor hun zaak. Gedurende veertig jaar van Spaanse ‘democratie’ hebben de slachtoffers en hun nabestaanden geprobeerd hun gelijk te halen bij de Spaanse justitie, maar hun zaak werd systematisch geweigerd of geminacht. Zowel het hooggerechtshof als het constitutioneel hof weigerden hun gelijk te geven vanwege zogenaamde juridische garanties. Het behoeft geen betoog dat het illegaal verklaren van de veroordelingen, en daarmee het eerherstel van de slachtoffers, een emotioneel moment was en voor velen van onschatbare waarde. Veel slachtoffers en nabestaanden, met de foto’s van hun vermoorde broer, vader, grootvader, oom of ander familielid waren daarom aanwezig op de publieke tribune van het Catalaanse parlement tijdens het debat en het stemmen.

Het betreft ook een historische gebeurtenis. Er wordt met deze politieke beslissing verklaard dat het Franco regiem zelf illegaal was. Voor het eerst in de Spaanse geschiedenis na haar dictatoriaal verleden. De amnestiewet voor de oorlogsmisdadigers van dit regiem, zoals vastgelegd in de grondwet, evenals de eenheid van Spanje waar het leger garant voor staat, zijn echter nog steeds geldig.

De rol van de burgemeester

Ambtenarenverschrikkers

Weigering voorstel president Puigdemont in Spaanse Congres

Veertig jaar democratie

Annulering van de gerechtelijke uitspraken gedurende het Franco regiem in Catalonië

 

Enkele belangrijke feiten die deze week zijn gebeurd met betrekking tot het onafhankelijkheidsproces.

Partijcongres van de socialisten: de natie Catalonië.

Vorig weekend vond het congres van de Spaans socialistische partij PSOE plaats. Deze partij heeft in Oktober vorig jaar haar leider, Pedro Sánchez, afgezet middels een coup van de gevestigde orde, waaronder ex-president Felipe González. Principiële reden was dat hij absoluut geen steun aan de PP van president Rajoy wilde geven, zoals beloofd in zijn verkiezingsprogramma. Hij zocht daarom coalitie genoten voor een alternatieve regering, waaronder de Catalaanse partijen in het Spaanse congres. Deze stelden natuurlijk als voorwaarde dat een referendum over een onafhankelijk Catalonië mogelijk zou zijn. Catalaanse coalitiegenoten die aspiraties hebben voor onafhankelijkheid: dat was onacceptabel bij de gevestigde orde van de socialistische partij. Goed, Pedro Sánchez is dus weer terug nadat de partijleden hun leider hebben herkozen middels interne verkiezingen. Maar niet voordat de tijdelijke leiding van de PSOE de regering van Rajoy heeft toegelaten om weer te regeren. Hierbij vallen twee dingen op:

Spanje is gedurende 10 maanden onregeerbaar geweest en heeft nu een onstabiele minderheidsregering, voor een groot deel dankzij het Catalaans streven voor onafhankelijkheid. Het Catalaans onafhankelijkheisstreven wordt weliswaar geminacht gedurende de afgelopen jaren, maar speelt wel degelijk een rol in de nationaal Spaanse politiek. Deze politieke instabiliteit kan binnen korte termijn van groot belang worden, zowel op nationaal als internationaal (EU) niveau.

De tweede grootste partij in Spanje heeft verklaard dat Catalonië een natie is, maar slechts alleen op cultureel gebied en ondergeschikt aan de Spaanse natie. Catalonië heeft daarom dus geen recht op zelfbeschikking en de soevereiniteit ligt bij de Spaanse natie als geheel. De socialisten sluiten hiermee de hekken met de regeringspartij PP van Rajoy en de extreem rechtse partij en coalitiegenoot van de PP, Ciutedanos.

Een triest besluit over de erkenning van Catalonië. Zoniet een directe belediging tegen de Catalanen, een natie met een geschiedenis van meer dan duizend jaar en één van de oudste democratieën van Europa. Een tekort aan respect met als voornaamste reden om Catalonië niet te verliezen vanwege haar financiële opbrengsten.

Aanklacht tegen Catalaanse minister voor de aanschaf van 8000 stembussen.

Het hooggerechtshof in Catalonië heeft de aanklacht van de openbaar aanklager geaccepteerd tegen een minister van de Generalitat van Catalunya, Meritxell Borràs, voor de aanschaf van 8000 stembussen. Zij wordt aangeklaagd wegens verspilling van overheidsgeld en machtsmisbruik.

Meritxell Borràs las en hoorde 5 weken geleden vanuit de pers dat de openbaar aanklager een aanklacht tegen haar had ingediend bij het gerechtshof. Deze week kreeg ze zelf het officiële bericht van de rechtbank dat een aanklacht tegen haar loopt. De reden van de aanklacht: de stembussen zullen zonder twijfel worden gebruikt voor het houden van het illegale referendum. Als bewijs wordt door de openbare aanklager aangevoerd dat zij, en de gehele Catalaanse regering, aanwezig waren op de manifestatie van zondag 11 Juni, waarin Pep Guardiola de verklaring van de manifestatie voorlas.

Volgens de Generalitat is er geen enkele juridische grond voor de aanklacht en is zij gebaseerd op intenties en niet op voldongen feiten. De aankoop van stembussen is volledig legaal. Het autonome gebied Andalusië kocht in 2001 eigen stembussen voor het houden van verkiezingen en consulten. Daar is nooit enig probleem van gemaakt.

Brief Puigdemont aan de presidente van het Spaanse congres.

De Spaanse regering heeft nooit willen onderhandelen over een referendum. Haar argument is dat zij dit niet kan doen omdat de soevereiniteit aan alle Spanjaarden toebehoort en dus dat het gehele congres daarover moet beslissen. Tot nogtoe voerde de Catalaanse regering aan dat de Spaanse regering het mandaat van het congres heeft en dat de Catalaanse regering haar plannen in het congres wil uitleggen nadat er een akkoord met de Spaanse regering is
overeengekomen. Hier is het dus nooit van gekomen.

Ondanks dat er geen akkoord met de Spaanse regering is, heeft de Catalaanse president, Puigdemont, een brief aan de presidente van het Spaanse congres gestuurd dat hij in het congres zijn plannen over het referendum wil uitleggen, hoe en waarom het zover is gekomen. Hij zegt in zijn brief dat hij geen toestemming voor het referendum aan het parlement vraagt, daar dit de afgelopen vijf jaren reeds meerdere malen is gedaan en op niets is uitgelopen. Hij heeft de steun van het Catalaanse parlement, wat voldoende is om zijn plannen te verwezenlijken, daar het parlement van Catalonië gekozen is door haar eigen bevolking en volgens de wet soeverein is. Hij onderwerpt zich daarom niet aan een stemming in het Spaanse congres. De brief was dinsdag, vier dagen na te zijn verstuurd, echter nog niet aangekomen en de presidente had dus nog geen antwoord op de aanbieding van Puigdemont. Een teken van onwil van het bestuur van het Spaanse congres, met een ex-minister van Rajoy als presidente?

Meer over het bestuur van het congres.

Het Constitutionele gerechtshof heeft PDeCat (Catalaanse politieke partij van president Puigdemont) in haar gelijk gesteld dat zij recht heeft op een eigen groep in het Spaanse congres. Dit recht werd deze Catalaanse (onafhankelijkheids) partij ontnomen door de presidente van het congres en haar bestuur, daar de groep te weinig vertegenwoordigers in het congres zou hebben. De groep moest daarom plaats nemen in de gemixte parlementaire groep, waarin zij minder haar
eigen stem kan uitbrengen.

Stemming over het gedogen van het referendum in het Spaanse congres.

De zojuist genoemde partij PDeCat had een motie in het Spaanse congres ingediend waarin zij betoogd om het referendum op 1 Oktober te gedogen. Er stemden 92 voor en 250 tegen deze resolutie. De overgrote meerderheid, waaronder de regeringspartij PP van Rajoy, de coalitie partij Ciutedanos en PSOE (socialisten) stemden tegen. Dat houdt in dat deze meerderheid er voor is om op actieve manier het referendum tegen te houden. Er is dus duidelijk een politiek conflict, daar in Catalonië ruim 75% van de bevolking voor het houden van een referendum is en ruim 60% zelfs indien Spanje dit verbied.

Verschillende Spaanse ministers, inclusief die van defensie, hebben verklaard dat de staat voldoende middelen heeft om het referendum tegen te houden. Op welke manier Spanje het referendum wil tegen houden is echter niet publiekelijk bekend. De transparantie van de Catalaanse regering hoe zij het referendum wil verwezenlijken staat in schril contrast met de geheimzinnigheid hoe de Spaanse regering dit referendum wil tegenhouden. Aan de ene kant wordt gedacht dat Spanje zich internationaal geen gezichtsverlies kan permitteren en bovendien niet in staat is om (op lange termijn) een referendum tegen te houden. Aan de andere kant wordt gespeculeerd over de mogelijke maatregelen:

– juridische vervolgingen van politici, ambtenaren en bedrijven die materiaal (zoals stembussen, stembiljetten en potloden) aan de Catalaanse regering leveren.

– Directe ontzetting van politici uit hun ambt door het constitutioneel hof, zonder rechtszaak en dus zonder de mogelijkheid om zich te kunnen verdedigen. Het constitutioneel hof kan dit doen dankzij een ad hoc verandering van de wet die de functie van het constitutioneel hof regelt. Deze wetsverandering is hevig bekritiseerd door de EU raad van Venetië.

– Toepassing van artikel 155 van de grondwet: het naar huis sturen van het  Catalaanse parlement en opheffing van de autonomie. Deze ‘oplossing’ brengt met zich mee dat het autonome gebied vanuit Madrid zou moeten worden bestuurd. Hoe dit practisch mogelijk zou zijn, is onduidelijk omdat er geen wet is die daarin voorziet.

– Belemmering van de toegang tot stemlokalen en inbeslagname van de stembussen op of voor de dag van het stemmen.

– Het uitroepen van de noodtoestand of staat beleg.

Wat zegt de internationale pers.

Afgelopen week verschenen twee opmerkelijke artikelen in de internationale pers over het onafhankelijkheidsproces in Catalonië.

The Irish Times, een van de meest belangrijke en serieuze kranten van Dublin, noemt Rajoy een slaapwandelaar die recht op een crisis af loopt. De president van Spanje, Rajoy, doet helemaal niets aan het Catalaans politieke probleem en hoopt dat het zich vanzelf oplost zodat alles bij het oude blijft. Op deze manier provoceert hij juist een zeer grote, ongewilde en zeer ingrijpende verandering.

The New York Times verhaald over de politieke instabiliteit in Spanje en, volgens de Spaanse regering, de onwettige stemming over de Catalaanse onafhankelijkheid. De NYT pleit voor het toelaten van het referendum in plaats van juridische vervolgingen om het politieke probleem op te lossen. Ook wordt commentaar geleverd over de bijzonder hoge financiële last die Catalonië aan Spanje jaarlijks moet afdragen.

Enkele belangrijke feiten die deze week zijn gebeurd met betrekking tot het onafhankelijkheidsproces.

Vrijwillige medewerkers voor het referendum.

Er is nogal wat onzekerheid over de juridische bescherming van de ambtenaren die zullen (moeten?) meewerken aan het referendum. Het plan van de Catalaanse regering is om een wet te ontwerpen voor het houden van het referendum op 1 Oktober, de zogenaamde juridische overgangswet. Vanwege de obstructie van de Spaanse staat zal deze wet (gedeelten van) de Spaanse wetgeving annuleren of substitueren. Zoniet, dan kunnen medewerkers van de Catalaanse overheid, waaronder andere de Catalaanse politie (Mossos d’Esquadra), die opdracht van de Catalaanse regering krijgen, in problemen komen met de Spaanse justitie. De juridische overgangswet zal dit soort problemen dus moeten voorkomen.

De Catalaanse president kondigde deze week aan dat zijn regering een arbeidsbeurs zal openen waarin zowel ambtenaren als gewone burgers zich kunnen aanmelden om mee te werken aan en tijdens het referendum. Deze tijdelijke vrijwilligers zullen dan officieel in dienst staan van de Catalaanse regering. Op deze manier zal geen enkele ambtenaar tegen zijn zin in moeten meewerken aan het referendum en worden deze tijdelijke medewerkers volledig juridisch beschermd. Het is in Spanje een gewoonte dat vaak ook vrijwilligers meewerken met verkiezingen. De huidig geldige wet met betrekking tot verkiezingen, LOREG (Organieke wet van het Verkiezings Regiem uit 1985), laat geen enkele discussie toe wie het voor het zeggen heeft over het verkiezingsproces en is duidelijk dat in geen geval ambtenaren de baas over een stembureau kunnen zijn.

De opening van een arbeidsbeurs van vrijwilligers werd sterk bekritiseerd door de oppositie. Als argument voerde zij aan dat als het referendum niet door ambtenaren kan worden uitgevoerd, het geen echte, legitieme stemming kan zijn. Dit, terwijl zij er zelf de laatste maanden juist het hardst op hamerde over de juridische zekerheid van de ambtenaren.

De openbaar hoofdaanklager van Spanje heeft eventuele vrijwilligers reeds gewaarschuwt dat al hun doen en laten nauwkeuring in de gaten zal worden gehouden en hij er geen enkel probleem in ziet om tot vervolging over te gaan, indien nodig.

Catalaanse politie

Deze week kondigde de Catalaanse minister van justitie aan om het corps van de Catalaanse politie, Mossos d’Esquadra, met 500 man uit te breiden. Het corps is sinds 2012 niet meer uitgebreid als gevolg van een tekort aan financiële middelen, hoewel dit hoognodig was. Nu eindelijk de begroting van 2017 door het parlement is goedgekeurd, zijn er de financiële middelen beschikbaar om het corps uit te breiden. De Spaanse regering echter, geeft slechts toestemming voor een uitbreiding van 50 man. Daarnaast speelt zich het feit af dat de Catalaanse politie sinds 2009 niet meer betrokken wordt bij de landelijke coördinatie voor terrorismebestrijding en andere aspecten van nationaal belang. Ook heeft zij geen toegang tot de internationale politie informatie, zoals Europol, met als excuus dat de Catalaanse politie geen overheidsinstelling van de staat is, maar slechts een
regionale instelling. Dit is nogal incoherent, daar de Baskische politie wél wordt betrokken bij de landelijke coördinatie en wél toegang heeft tot Europol. Catalonië, en met name Barcelona, is een dynamische regio en daardoor een aantrekkelijk gebied voor terrorisme. Zo’n 37% van alle terrorisme arrestaties in Spanje worden in Catalonië verricht. Met de beperkingen die de Catalaans regionale politie krijgt opgelegd, speelt de Spaanse staat daarom met de veiligheid van haar Catalaanse burgers. De verdenking is sterk, en niet geheel ongegrond, dat zij dit doet om de Catalaanse overheid te besnoeien en te straffen voor haar onafhankelijkheidsstreven. Bij navraag op de wekelijkse persconferentie van afgelopen Vrijdag 16 Juni, wist de woordvoerder van de Spaanse regering van Rajoy van helemaal niets en kon daarom geen enkele vraag over dit onderwerp beantwoorden. Ik laat verdere conclusies aan de lezer over.

Vertaling van het editoriaal schrijven van de internetkrant Vilaweb, geschreven door haar directeur Vicent Partal op 14 Juni 2017. Vicent Partal is journalist en gespecialiseerd in internationale politiek. Hij gaf verslag van het einde van de Apartheid in Zuid-Afrika, het onafhankelijkheidsproces van de Baltische staten, de democratische revolutie in Oost Europa, de oorlog op de Balkan, de Tian-an-men opstand en verscheidene Amerikaanse presidentsverkiezingen. De meest relevante artikelen van Vilaweb zijn ook naar het engels vertaald.

Vertaling uit het Catalaans door gb_vdg.

 

De meest gangbare beschrijving van een autoritaire staat bevat vier karakteristieken: beperking van politieke verscheidenheid, de intentie door de regering, door middel van de media, van het creëren van een irrationele sfeer tegen een ‘gemeenschappelijke vijand’, de intentie om de sociale mobiliteit te controleren en de wil om ongelimiteerd lang te blijven regeren.

Het geval van Spanje is volgens het boekje:

– De beperking van politieke verscheidenheid is er zonder twijfel wanneer men zelfs het recht om te discussieren in het parlement poogt te onderdrukken en wanneer men politieke ideeën juridisch vervolgt, tot en met het dragen van een vlag of het gebruik van de uitspraak ‘je moet eerst een ei breken om een omelet te kunnen maken’ (1).

– De poging van wetgeving gebaseerd op het creëren van een interne vijand, getypeerd en veranderd in de duivel heeft denk ik geen verdere uitleg nodig.

– De poging om de sociale mobilisatie van de tegenstanders van het regiem te ondermijnen is ook overduidelijk. De principiële taak van de politieke politie is het falsifiëren van de werkelijkheid om een populaire beweging van de straat op negatieve manier te bevuilen (2).

– De voortdurendheid van de uitvoerende macht, welke de andere machten teniet doet en ad hoc de macht van de staat veranderd, heeft ook geen verdere discussie nodig. Men heeft ad hoc de wet voor politieke partijen veranderd om Esquerra Abrtzale de illegaliseren (3). Men heeft de wet van het Constitutioneel Hof veranderd om het Catalaans onafhankelijkheidsproces af te remmen. Men heeft ad hoc de wet op veiligheid veranderd in een poging om controle te krijgen over de Mossos d’Esquadre (Catalaanse politie). En naast dit alles hebben ze de onafhankelijkheid van de juridische macht tenniet gedaan om haar te veranderen in een politieke tak en met beperkte capaciteit.

Voor sommige Spanjaarden kan de manier waarop hun staat als autoritair wordt gekarakteriseerd, oproepen tot ergenis. Maar de feiten zijn onweerlegbaar en het wordt onder de Europese publieke opinie met de dag duidelijker. Dankzij het feit, onder andere, door de presentatie en de woorden van Pep Guardiola afgelopen zondag, herhaald in kranten en televisies over het gehele continent. In Europa, behalve Rajoy, weet iedereen dat het lidmaatschap van de Unie absoluut geen garantie is om zich te kunnen presenteren als een democratisch land. Want als het zó eenvoudig zou zijn, waarom heeft de Unie dan een artikel in haar verdragen, juist precies om die staten te bestraffen als zij afstand nemen van de democratische waarden? En in Europa, in Brussel om precies te zijn, één van de meest grote zorgen is hoe het verval van de vrijheden te stoppen waarvan men dacht deze gezamenlijk te hebben en welke, vooral in Oost Europa, vandaag de dag duidelijk worden bedreigd.

Het belangrijke feit, zoals bijna altijd in de politiek, is de perceptie die de andere Europeanen hebben over de situatie in Catalonië. En het is dáár waar Spanje is blijven steken, op het moment dat de onafhankelijkheidsbeweging in staat is geweest om het Europese denkbeeld van Madrid te veranderen in dat van een autoritair karakter. Het is niet nodig om ingewikkelde theorieën of bewijzen te geven. Want als ze het referendum durven te onderdrukken, als ze in staat zijn om het recht van de vrije stem tegen te houden, het enige wat men dan bereikt is niets anders dan het bevestigen van dit autoritaire beeld van de Spaanse staat dat nu al rondgaat en het zou niemand meer vreemd lijken of verbazen. En, eerlijk gezegd, ik vind geen enkele andere manier die hun zelf meer kwaad zou doen en dat ons in het voordeel zal zijn.

Vicent Partal, directeur en oprichter Vilaweb.

 

Voetnoot van de vertaler:

1) Het gemeenteraadslid Joan Coma, van het stadje Vic, gebruikte deze uitdrukking in een gemeenteraadszitting. Hij werd daarom op 28 December 2016, na te zijn gearresteerd, voorgeleid voor het Oppergerechtshof in Madrid waar hij door de openbaar aanklager, Vicente González Mota, werd ondervraagd of zij geweld willen gebruiken voor het verkrijgen van de onafhankelijkheid van Catalonië.

Na enig zoeken in de archieven bleek dat de vicepresidente en regeringswoordvoerder van de regering Rajoy, Soraya Sáenz de Santamaría, in het verleden dezelfde uitdrukking in een persconferentie had gebruikt. Daarmee aantonende dat het om een gewone, gangbare uitdrukking gaat.

2) Meerdere malen zijn rapporten naar kranten uitgelekt, afkomstig van de nationale politie, maar niet ondertekent, die zouden aantonen dat een bepaalde politicus zwart geld op een Zwitserse of Andorraanse bank zou hebben. Deze rapporten werden gepubliceerd vlak voor of tijdens verkiezingscampagnes. Later werd bewijs geleverd dat de informatie in deze rapporten vals was.

3) Esquerra Abrtzale is een Baskische politieke afscheidingsbeweging die in 2003 illegaal werd verklaard wegens mogelijke banden met ETA. De toenmalige president van het Baskische parlement, Juan María Atutxa, weigerde om deze partij uit het parlement te zetten en werd daarom wegens Constitutionele ongehoorzaamheid veroordeeld en uit zijn functie als volksvertegenwoordiger gezet. Na 10 jaar procederen werd hij op 11 Juni 2017 in het gelijk gesteld door het Europees Hof voor de rechten van de Mens in Straatsburg. Het Europees Hof gaf daarmee een vernietigend oordeel over de Spaanse rechtspraak. Deze uitspraak opent ook mogelijkheden voor de veroordelingen van Catalaanse ex-president Artur Mas en drie van zijn ministers voor het laten doorgaan van de niet-bindende volksraadpleging, welke werd uitgevoerd door vrijwilligers, op 9 November 2014.

Gisteren, 11 Juni, werd een manifestatie gehouden naar aanleiding van de aankondiging, en ter ondersteuning, van het referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië. De manifestatie werd georganiseerd door de burgerorganisaties die de motor zijn achter het onafhankelijkheidsproces, het Assemblea Nacional Catalana (ANC) en Omnium Cultural. De manifestatie werd gehouden in Barcelona bij de vier pilaren van Josep Puig i Cadalfalch, onderaan de voet van de berg Mont Juich. Er waren zo’n 30 á 40 duizend deelnemers. Één van de sprekers was Pep Guardiola, momenteel trainer bij Manchester City en ex-voetballer en trainer bij FC Barcelona. Pep las de officiële verklaring voor waarom deze manifestatie gehouden werd.

Hier volg de vertaling er van: De enige mogelijke oplossing is stemmen. We zijn hier vandaag samen om duidelijk te maken dat we op 1 Oktober in een referendum zullen beslissen over onze toekomst. We zullen stemmen ondanks dat de Spaanse staat ons dit niet toelaat. We hebben achttien keer getracht om tot een overeenkomst te komen. En het was altijd: ‘Nee’. Met dit antwoord, met minachting van tachtig procent van de Catalaanse bevolking en met overduidelijke meerderheid in het Catalaanse parlement, met dit, hebben we geen enkel andere keus. Het enige mogelijke antwoord is om te gaan stemmen. Vandaag de dag is het Catalaanse volk slachtoffer van een Spaanse staat die, als
gevolg van dit onafhankelijkheidsproces, begonnen is met politieke vervolgingen; ongepast in een democratie van de eenentwintigste eeuw. Waarin een minister van binnenlandse zaken samenspant om ons gezondheidssysteem te vernietigen, politieke politieeenheden valse rapporten publiceren over vermeende fraude van onze politici, het uit zijn functie zetten van de president van de Generalitat door
gerechtelijke vervolging voor het neerzetten van stembussen. We kennen allemaal de pogingen om het Catalaanse onderwijs om zeep te helpen, en om de sociale bindingen te breken, de financiële blokkering van onze infrastructuren, zoals de havens, vliegveld en treinen. Vandaag de dag vervolgd de Spaanse staat zelfs het politieke debat. Een bedreiging die iedere democraat aanvalt. Tegen de regering, het Parlement, haar president en haar bestuursleden. Zelfs een vervolging van onze bedrijven, die zich onder druk voelen gezet door de openbaar aanklager en haar gerechtelijke beleid. Dit is ongepast en democratisch gezien onhoudbaar. Daarom vragen we aan de internationale gemeenschap dat zij ons helpt. We roepen iedere democraat in Europa en in de wereld op om
aan onze kant te staan in onze verdediging van onze rechten, vandaag de dag bedreigd, zoals het recht op vrije politieke meningsuiting en het recht op stemmen. Om de mishandelingen van een autoritaire staat te bestrijden, zuyllen de Catalanen op 1 Oktober gaan stemmen. En indien de Catalaanse regering haar belofte vervuld, zal zij niet alleen staan met haar democratisch mandaat. Daarnaast, met een democratische parlementaire meerderheid moet de regering weten dat een ieder van ons die haar gekozen heeft, de president weet dat, staan wij aan zijn zijde. Nu we zien dat de democratische stem wordt gekidnapt, zetten we juist nu de stembussen neer en verdedigen we met al onze krachten de democratie en onze vertegenwoordigers. En daarin verplichten wij ons.

Reacties uit de Pers

Vooral de Engelse pers heeft uitgebreid gereageerd op de toespraak van Guardiola (uit Vilaweb).

The Guardian: Pep Guardiola vereenigd aan de oproep voor het referendum van de Catalaanse onafhakelijkheid.

The Telegraph: Pep Guardiola doe een gepassioneerde oproep voor een scheiding van Catalonië een een autoritair Spanje.

Daily Mail: De trainer van Manchester City, Guardiola, leidt een Catalaanse onafhankelijkheidsbijeenkomst.

The Sun: Pep Guardiola begint aan de politiek door aan de Spaanse regering te vragen dat zij een Catalaanse referendum over de onafhankelijkheid erkent.

Maar ook de Spaanse pers heeft van zich laten horen, zij het op een
andere toon.

El Mundo: Pep Guardiola of hoe te vervallen in een demagoog. ‘De voordracht van iemand die ook in de nationale selectie heeft gespeeld eindigt als een eerloze politicus en beschuldenaar tegen de rest van de Spaanse burgers’. En ook: ‘De overdrevenheid, de weg naar de deskwalificatie en de agressiviteit van de woorden van Guardiola, in bijzijn van de hoogste autoriteiten van de Generalitat
en voor 30.000 personen, toont de wil van de regering om eenzijdig los te scheuren.’

L’ABC: In het editoriaal schrijven wordt gezegd dat ‘Als woordvoerder van een protestbijeenkomst welke de schaamte blootlegt van de eigen afscheidingskaste en zijn minachting voor de realiteit en voor de mensen, gaf Guardiola een vurig debat, veranderd in een aanval aan de intelligentie, en veranderd bovendien in een propagandisch werktuig om Spanje en de Spanjaarden te criminaliseren.’ En spreekt over een ‘discriminerende toespraak en samenzerende paranoia, welke typerend zijn voor de ergste fanaten van deze wereld.

El Español: In de editoriaal: ‘Het valt op dat hij zich ontvouwd als een recalcitrante Spanjaard nadat hij zijn schoenen heeft opgehangen. Toen hij werd uitgenodigd om in de Spaanse selectie te spelen, heeft hij niet alleen laten weten om Spanje te willen vertegenwoordigen, maar heeft ook nooit op geen enkele manier commentaar gegeven waarin zijn afkeer kenbaar zou zijn.’ En voegt toe: ‘Er zijn twee mogelijkheden: óf hij is een handelsman en gedraagd zich als een zwendelaar, óf hij is zijn spaans nationalisme overgroeid.’

In een ander artikel van dezelfde krant, geschreven door Rafael Latorre, worden dingen gezegd zoals: ‘Dat Pep het aanbeeld is van de onafhankelijkheidsbeweging bevestigd het duidelijke aristocratische karakter van de Catalaanse revolutie […] Wat moeten de Catalaanse ambtenaren een jaloezie hebben toen ze Guardiola hoorden. Dat miljonairs met zulke vrijheid kunnen praten.’

 

Vertaling van de officiële aankondiging van het referendum over een onafhankelijk Catalonië, gehouden door de Catalaanse president Carles Puigdemont op 9 juni 2017.

Voorwoord.

Hoewel ondertussen algemeen bekend is dat Catalonië een referendum over haar onafhankelijkheid zal houden, is de tekst van de aankonding hier naar het nederlands vertaald omdat het een goed idee geeft van de politieke redenen en de context.

gb_vdg

Deze maand juni, de 27-ste, zal het precies zeven jaar geleden zijn dat het Constitutioneel hof een uitspraak deed tegen het Statuut van Catalonië. Om tot hiertoe te komen, hebben we een lange weg gegaan. Was er dialoog met de Regering van de Staat? Ja, van het Parlement tot aan het Congres en het Senaat, alles met overweldigende meerderheid. Er vond ook een referendum plaats, in overeenstemming. Resulteerde dit in een oplossing? Neen, in tegendeel: één enige grondwettige instelling (het Constitutioneel Hof, vert.), sterk gepolitiseerd, met leden waarvan hun termijn ruimschoots waren verlopen, en die sterke bindingen hadden met de politieke partij die nu aan de regering is, was genoeg om de dialoog, de overeenkomst en het akkoord te breken. Dit Tribunaal is vandaag de dag niet beter: vandaag de dag, dankzij een mechanisme van bijzondere en snelle interpretatie, dit tribunaal kan democratisch gekozen vertegenwoordigers uit hun functie zetten, per direct en zonder enige vorm van rechtspraak. Niet de uitzonderlijke en geargumenteerde stem van enkele leden van het Tribunaal, zelfs niet het harde oordeel van de Commissie van Venetië tegen deze snelle hervorimg, op urgente manier en door middel van eenzijdige interpretatie van een organieke wet, heeft de Spaanse Regering er toe gebracht om op haar idee terug komen.

Toen we werden gevraagd wat zouden de Catalanen willen, hebben we voorstellen gedaan. Allerlei vormen van voorstellen. Alle, zonder uitzondering, werden verworpen of serieus gekortwiekt. We komen, dus, aan een lange en teleurstellende verzameling ‘Nee’ van de kant van de Spaanse Regering en het algemeen Parlement van alle voorstellen die we aan de staat hebben voorgesteld om in overeenstemming en met dialoog een oplossing te vinden voor het politiek conflict dat er is tussen Catalonië en Spanje.

Het enige waar nooit over is gestemd in het Congres was het voorstel van de Spaanse regering voor Catalonië. Misschien dat er geen enkel voorstel is, of dat men dit ook maar zou verwachten.

Het is belangrijk om dit allemaal goed in gedachten te houden. Vooral diegenen die vanaf nu zullen moeten uitleggen waarom we tot hier toe zijn gekomen zullen hier nota van moeten nemen.

Vandaag weten we met meer zekerheid dat het geen juridisch of wettelijk probleem is. Iedereen weet dat, de wet is geen verhindering om aan de Catalaanse behoefte tegemoet te komen. Vandaag weet iedereen wat het werkelijke probleem is, Want we hebben het uit eigen mond van de president van de Spaanse Regering gehoord: “Ik wil het niet” (“No quiero”).

Met een “Ik wil het niet” is het beter om niet naar het altaar te gaan. En het is geen individuele onwil: het is de onwil van een geheel politiek systeem (en zeker ook sociaal, van de media en economisch) dat, veertig jaar na de terugkeer van president Taradelles van ballingschap uit Frankrijk, niet in is staat om enige wil te tonen om mee te werken aan een reëel en diepgaand probleem.

Op 28 september vorig jaar, toen ik mij onderwierp aan de vertrouwensvraag voor het Parlement van Catalonië, heb ik het volgende gezegd, oproepend naar het Spaanse politieke systeem om serieuze en loyale onderhandelingen te beginnen:

“De oplossing van de Catalaanse behoefte zullen we uitvoeren, en wel op volgende wijze: óf referendum, óf referendum. We zullen tot op de laatste dag trachten om tot een akkoord te komen. We zullen ten allen tijde werken om een referendum te houden in overeenstemming met de Staat. Maar als we aan het eind van de regeringsperiode komen en er is geen enkel positief antwoord, of iets in die richting, dan zijn we bereid en voorbereid om de laatste stap te nemen om op effectieve manier de onafhankelijkheid van Catalonië uit te roepen en zullen we uiterlijk in de tweede helft van september volgend jaar een referendum houden.” We hebben getracht om tot een akkoord te komen, meerdere malen en op verschillende manieren. We hebben actief meegewerkt met het Nationaal Verbond voor het Referendum. We hebben voorstellen gedaan om tot onderhandelingen te komen. We hebben parlementaire resoluties ingediend en een regeringsplan gemaakt om een dialoog en onderhandelingen op te zetten met de Spaanse Regering. We hebben op directe manier de Spaanse Regering onze ferme wil getoond om te gaan zitten en te onderhandelen. We hebben dit uitgelegd in de gehele wereld, in Londen, Brussel, Parijs, Boston, Washington, New-York, Madrid.

Maar we komen nu aan het eind van de regeringsperiode en we hebben geen enkele positieve reactie ontvangen. Om op officiele manier aan onze democratische verplichting te voldoen, heeft de Regeringsraad, samen met de vicepresident en ministers, een bijzondere zitting gehouden. Hierin is besloten om de burgers van ons land op te roepen, uitvoerend het legitiem recht van zelfbeschikking welke een duizendjarige natie zoals Catalonië heeft, voor een referendum op zondag 1 Oktober van dit jaar, met de vraag: “Wilt u dat Catalonië een onafhankelijke Staat zal zijn in de vorm van een republiek?”. Deze vraag zal in de drie officiële talen van het prinsdom Catalonië worden gesteld: het Catalaans, het Castiliaans en ook in het Arranees van de vallei Vall d’Arran. En het antwoord dat onze medeburgers kunnen geven, in de vorm van ‘ja’ of ‘nee’, zal een mandaad geven waar deze Regering zich aan verplicht om uit te voeren.

Het is aan de beurt van de Catalanen om over haar toekomst te beslissen. Het is in haar handen, en in die van ons allemaal, om dit mogelijk te maken. Om te laten zien dat democratie ons verenigd boven alle legitieme en gezonde verschillen welke de gehele ontwikkelde samenleving karakteriseren, dat beslissingen weet te nemen voor haar zelf en dat alle opties van de geformuleerde vraag weet te respecteren, alle opties precies in gelijkwaardigheid en legitimiteit.

De regering staat garant om alle zekerheden te bieden en te zorgen voor een spoedig verloop van de oproep, organisatie en viering van het referendum. Zij doet een oproep aan de burgers om bij te dragen, met maximale waardigheid en veeleisendheid, aan de uitoefening van een onlosmakelijk recht waarop de democratische structuur is gebouwd: het recht van personen om vrij te kiezen over de toekomst van hun land.

Leve Catalonië.

Carles Puigdemont i Casamajó
President van de Generalitat de Catalunya

Waarom Europa een referendum in Catalonië zou moeten verwelkomen.

Dit is een gezamenlijke verklaring voorgesteld door het Emma Collectief (http://www.collectiuemma.cat/) en onderschreven door het Praag Collectief (http://collectiupraga.cat/) en het Wilson Collectief (http://www.wilson.cat/en/).

De Catalaans historische grieven met Spanje zijn de laatste jaren geïntensiveerd. Men is op een doodlopende weg terecht gekomen door de Spaanse weigering om zelfs herhaalde voorstellen van Catalonië te overwegen. Inclusief de eerlijke poging om de Carta Magna (het Statuut, vert) van 1979 te heronderhandelen. Vanaf 2005 werd een nieuwe tekst ontworpen en goedgekeurd door het Catalaanse Parlement en, vervolgens, gemachtigd door het Spaanse Parlement, maar niet voordat enkele sleutelpassages werden veranderd of simpelweg weggeschrapt. Uiteindelijk werd het geratifiseerd door het Catalaanse volk in een referendum. Maar daarna werd in 2010 door een niet geheel onpartijdig Constitioneel hof besloten dat menige paragrafen ongrondwettelijk waren en zij gaf een beperkte interpretatie van vele andere paragrafen. In werkelijkheid diende de resulterende tekst, in tegenstelling tot een verbetering van het originele statuut, om beperkingen van overheidstaken aan de Catalaanse regering op te leggen. Het gehele proces toonde aan hoe weinig wil er van Spaanse zijde was om vooruit te komen in die richting. Op dat moment werd duidelijk dat het huidige regionale bestuur, opgericht in 1978 na een lange periode van een gecentraliseerde overheersing, werd gebruikt om de Catalaanse status van een permanente minderheid in Spanje te laten voortduren. Vandaag de dag is er een groeiende aantal Catalanen die het gevoel hebben dat hun collectieve belangen worden bestuurd door Madrid zonder rekening te houden met hun behoeften en vaak tegen hun eigen vitale belangen in, en velen hebben de hoop verloren op een eerlijke behandeling binnen de Spaanse structuur.

De Catalaanse regering heeft gevraagd om een referendum te mogen houden over de relatie van de Catalaanse samenleving met Spanje – óf om te blijven in een vergelijkbare toestand als de huidige óf om te beginnen als een nieuwe onafhankelijke natie. Dit was de koers die werd gekozen door Quebec in 1995 en door Schotland in 2014 en gerespecteerd door hun overheden van Canada en Groot Brittanie. Maar de Spaanse autoriteiten, uitgaande van een beperkte, sommigen zeggen partijdige, interpretatie van de Grondwet, hebben een dergelijk referendum illegaal verklaard en hebben gezworen dat deze niet door zal gaan. Zij werken ook om de voorbereidingen te ondermeinen. In hun reacties op de door hun beweerde acties van ongehoorzaamheid door Catalaans gekozen vertegenwoordigers, lijkt het er op dat de staatsinstellingen terug gaan naar het dictatoriaal verleden, tot op het punt van bedreiging van de fundamentele pilaren van een democratisch overheid.

De verklaarde beslissing van de regerende coalitie in Catalonië om desondanks een referendum te houden moet niet worden beschouwd als een uitdaging, maar als een actie van democratie. Want het betreft hier een leiderschap als gevolg van een mandaat gegeven door honderdduizenden die op vreedzame wijze hebben gedemonstreerd sinds 2010; door de 2,3 miljoen die hun stem uitbrachten in een simbolische stemming in November 2014; door de bijna 2 miljoen die een meerderheid opleverde in de Catalaans parlementaire vekiezingen in september 2015; en, als laatste maar niet als slechtste, omdat driekwart van de Catalaanse samenleving voor het houden van een referendum is, onafhankelijk van hun eventuele stem over dit onderwerp. Het is aan de Catalaanse samenleving om te beslissen over haar eigen gezamenlijke toekomst en het haar direct vragen is de enige redelijke manier om uit te vinden hoe men over een dergelijk fundamenteel onderwerp denkt.

En, uiteindelijk, is een referendum goed voor iedereen. Zeker voor de Catalanen, wat het resultaat ook zal zijn. Het zal een hoognodige dialoog openen over een nieuwe relatie met Spanje, eentje die gebaseerd moet zijn op erkenning van de rechten als een volk, inclusief het hebben van het recht om het uiteindelijke woord te hebben over de vorm van hoe een dergelijke relatie moet plaats vinden.

Het zou uiteindelijk ook goed voor Spanje kunnen zijn, omdat haar regering en de rest van de politieke krachten gewongen worden om de fundering van het regiem, zoals opgericht in 1978, te heroverwegen. Dit was het resultaat van een democratische overgang, ontworpen en uitgevoerd door een politiek establishment waarvan de leden opgroeiden onder het Franco dictatorschap. Een bevredigende oplossing van de Catalaanse vraag zal de Spaanse samenleving een kans geven om te breken met de geesten van haar autoritair verleden en te werken aan de tekorten van een politiek systeem dat zwaar wordt bepaald door haar oorsprong.

En het zal ook goed zijn voor Europa. Om te beginnen, om practische redenen, want het zal helpen om een eeuwenoud probleem op te lossen dat, als het wordt toegestaan om door te blijven zweren, alleen maar zal escaleren, met nóg een front van instabiliteit op continentale schaal. En ten tweede, en meest belangrijke, uit princiepe. In deze dagen van politieke onzekerheid, wanneer in vele landen vanuit verschillende kampen het Europese project aan de kaak wordt gesteld, de Catalaanse houding, duidelijk pro-Europa, sterk gegrondvest op democratische princiepes en vertrouwend op strik vreedzame princiepes, zou moeten worden beschouwd als een voorbeeld voor iedereen als de enige accpetable manier voor het oplossen van tegenstellingen tussen naties en binnen staten.

Vroeg of laat zullen alle Europese landen, als ook hun overheidsinstellingen, worden gevraagd om een standpunt over deze zaak in te nemen. Het is een zaak van democratie dat de Catalaanse legitieme aanspraken als een historische natie, en daarmee haar collectieve rechten, als een volk worden erkend. En het is een kwestie van gerechtigheid dat haar constante en vreedzame moeite wordt gewaardeerd.

Vertaling: gb_vdg