enkele gedachten – alguns pensaments

Gisteren, 11 Juni, werd een manifestatie gehouden naar aanleiding van de aankondiging, en ter ondersteuning, van het referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië. De manifestatie werd georganiseerd door de burgerorganisaties die de motor zijn achter het onafhankelijkheidsproces, het Assemblea Nacional Catalana (ANC) en Omnium Cultural. De manifestatie werd gehouden in Barcelona bij de vier pilaren van Josep Puig i Cadalfalch, onderaan de voet van de berg Mont Juich. Er waren zo’n 30 á 40 duizend deelnemers. Één van de sprekers was Pep Guardiola, momenteel trainer bij Manchester City en ex-voetballer en trainer bij FC Barcelona. Pep las de officiële verklaring voor waarom deze manifestatie gehouden werd.

Hier volg de vertaling er van: De enige mogelijke oplossing is stemmen. We zijn hier vandaag samen om duidelijk te maken dat we op 1 Oktober in een referendum zullen beslissen over onze toekomst. We zullen stemmen ondanks dat de Spaanse staat ons dit niet toelaat. We hebben achttien keer getracht om tot een overeenkomst te komen. En het was altijd: ‘Nee’. Met dit antwoord, met minachting van tachtig procent van de Catalaanse bevolking en met overduidelijke meerderheid in het Catalaanse parlement, met dit, hebben we geen enkel andere keus. Het enige mogelijke antwoord is om te gaan stemmen. Vandaag de dag is het Catalaanse volk slachtoffer van een Spaanse staat die, als
gevolg van dit onafhankelijkheidsproces, begonnen is met politieke vervolgingen; ongepast in een democratie van de eenentwintigste eeuw. Waarin een minister van binnenlandse zaken samenspant om ons gezondheidssysteem te vernietigen, politieke politieeenheden valse rapporten publiceren over vermeende fraude van onze politici, het uit zijn functie zetten van de president van de Generalitat door
gerechtelijke vervolging voor het neerzetten van stembussen. We kennen allemaal de pogingen om het Catalaanse onderwijs om zeep te helpen, en om de sociale bindingen te breken, de financiële blokkering van onze infrastructuren, zoals de havens, vliegveld en treinen. Vandaag de dag vervolgd de Spaanse staat zelfs het politieke debat. Een bedreiging die iedere democraat aanvalt. Tegen de regering, het Parlement, haar president en haar bestuursleden. Zelfs een vervolging van onze bedrijven, die zich onder druk voelen gezet door de openbaar aanklager en haar gerechtelijke beleid. Dit is ongepast en democratisch gezien onhoudbaar. Daarom vragen we aan de internationale gemeenschap dat zij ons helpt. We roepen iedere democraat in Europa en in de wereld op om
aan onze kant te staan in onze verdediging van onze rechten, vandaag de dag bedreigd, zoals het recht op vrije politieke meningsuiting en het recht op stemmen. Om de mishandelingen van een autoritaire staat te bestrijden, zuyllen de Catalanen op 1 Oktober gaan stemmen. En indien de Catalaanse regering haar belofte vervuld, zal zij niet alleen staan met haar democratisch mandaat. Daarnaast, met een democratische parlementaire meerderheid moet de regering weten dat een ieder van ons die haar gekozen heeft, de president weet dat, staan wij aan zijn zijde. Nu we zien dat de democratische stem wordt gekidnapt, zetten we juist nu de stembussen neer en verdedigen we met al onze krachten de democratie en onze vertegenwoordigers. En daarin verplichten wij ons.

Reacties uit de Pers

Vooral de Engelse pers heeft uitgebreid gereageerd op de toespraak van Guardiola (uit Vilaweb).

The Guardian: Pep Guardiola vereenigd aan de oproep voor het referendum van de Catalaanse onafhakelijkheid.

The Telegraph: Pep Guardiola doe een gepassioneerde oproep voor een scheiding van Catalonië een een autoritair Spanje.

Daily Mail: De trainer van Manchester City, Guardiola, leidt een Catalaanse onafhankelijkheidsbijeenkomst.

The Sun: Pep Guardiola begint aan de politiek door aan de Spaanse regering te vragen dat zij een Catalaanse referendum over de onafhankelijkheid erkent.

Maar ook de Spaanse pers heeft van zich laten horen, zij het op een
andere toon.

El Mundo: Pep Guardiola of hoe te vervallen in een demagoog. ‘De voordracht van iemand die ook in de nationale selectie heeft gespeeld eindigt als een eerloze politicus en beschuldenaar tegen de rest van de Spaanse burgers’. En ook: ‘De overdrevenheid, de weg naar de deskwalificatie en de agressiviteit van de woorden van Guardiola, in bijzijn van de hoogste autoriteiten van de Generalitat
en voor 30.000 personen, toont de wil van de regering om eenzijdig los te scheuren.’

L’ABC: In het editoriaal schrijven wordt gezegd dat ‘Als woordvoerder van een protestbijeenkomst welke de schaamte blootlegt van de eigen afscheidingskaste en zijn minachting voor de realiteit en voor de mensen, gaf Guardiola een vurig debat, veranderd in een aanval aan de intelligentie, en veranderd bovendien in een propagandisch werktuig om Spanje en de Spanjaarden te criminaliseren.’ En spreekt over een ‘discriminerende toespraak en samenzerende paranoia, welke typerend zijn voor de ergste fanaten van deze wereld.

El Español: In de editoriaal: ‘Het valt op dat hij zich ontvouwd als een recalcitrante Spanjaard nadat hij zijn schoenen heeft opgehangen. Toen hij werd uitgenodigd om in de Spaanse selectie te spelen, heeft hij niet alleen laten weten om Spanje te willen vertegenwoordigen, maar heeft ook nooit op geen enkele manier commentaar gegeven waarin zijn afkeer kenbaar zou zijn.’ En voegt toe: ‘Er zijn twee mogelijkheden: óf hij is een handelsman en gedraagd zich als een zwendelaar, óf hij is zijn spaans nationalisme overgroeid.’

In een ander artikel van dezelfde krant, geschreven door Rafael Latorre, worden dingen gezegd zoals: ‘Dat Pep het aanbeeld is van de onafhankelijkheidsbeweging bevestigd het duidelijke aristocratische karakter van de Catalaanse revolutie […] Wat moeten de Catalaanse ambtenaren een jaloezie hebben toen ze Guardiola hoorden. Dat miljonairs met zulke vrijheid kunnen praten.’

 

Vertaling van de officiële aankondiging van het referendum over een onafhankelijk Catalonië, gehouden door de Catalaanse president Carles Puigdemont op 9 juni 2017.

Voorwoord.

Hoewel ondertussen algemeen bekend is dat Catalonië een referendum over haar onafhankelijkheid zal houden, is de tekst van de aankonding hier naar het nederlands vertaald omdat het een goed idee geeft van de politieke redenen en de context.

gb_vdg

Deze maand juni, de 27-ste, zal het precies zeven jaar geleden zijn dat het Constitutioneel hof een uitspraak deed tegen het Statuut van Catalonië. Om tot hiertoe te komen, hebben we een lange weg gegaan. Was er dialoog met de Regering van de Staat? Ja, van het Parlement tot aan het Congres en het Senaat, alles met overweldigende meerderheid. Er vond ook een referendum plaats, in overeenstemming. Resulteerde dit in een oplossing? Neen, in tegendeel: één enige grondwettige instelling (het Constitutioneel Hof, vert.), sterk gepolitiseerd, met leden waarvan hun termijn ruimschoots waren verlopen, en die sterke bindingen hadden met de politieke partij die nu aan de regering is, was genoeg om de dialoog, de overeenkomst en het akkoord te breken. Dit Tribunaal is vandaag de dag niet beter: vandaag de dag, dankzij een mechanisme van bijzondere en snelle interpretatie, dit tribunaal kan democratisch gekozen vertegenwoordigers uit hun functie zetten, per direct en zonder enige vorm van rechtspraak. Niet de uitzonderlijke en geargumenteerde stem van enkele leden van het Tribunaal, zelfs niet het harde oordeel van de Commissie van Venetië tegen deze snelle hervorimg, op urgente manier en door middel van eenzijdige interpretatie van een organieke wet, heeft de Spaanse Regering er toe gebracht om op haar idee terug komen.

Toen we werden gevraagd wat zouden de Catalanen willen, hebben we voorstellen gedaan. Allerlei vormen van voorstellen. Alle, zonder uitzondering, werden verworpen of serieus gekortwiekt. We komen, dus, aan een lange en teleurstellende verzameling ‘Nee’ van de kant van de Spaanse Regering en het algemeen Parlement van alle voorstellen die we aan de staat hebben voorgesteld om in overeenstemming en met dialoog een oplossing te vinden voor het politiek conflict dat er is tussen Catalonië en Spanje.

Het enige waar nooit over is gestemd in het Congres was het voorstel van de Spaanse regering voor Catalonië. Misschien dat er geen enkel voorstel is, of dat men dit ook maar zou verwachten.

Het is belangrijk om dit allemaal goed in gedachten te houden. Vooral diegenen die vanaf nu zullen moeten uitleggen waarom we tot hier toe zijn gekomen zullen hier nota van moeten nemen.

Vandaag weten we met meer zekerheid dat het geen juridisch of wettelijk probleem is. Iedereen weet dat, de wet is geen verhindering om aan de Catalaanse behoefte tegemoet te komen. Vandaag weet iedereen wat het werkelijke probleem is, Want we hebben het uit eigen mond van de president van de Spaanse Regering gehoord: “Ik wil het niet” (“No quiero”).

Met een “Ik wil het niet” is het beter om niet naar het altaar te gaan. En het is geen individuele onwil: het is de onwil van een geheel politiek systeem (en zeker ook sociaal, van de media en economisch) dat, veertig jaar na de terugkeer van president Taradelles van ballingschap uit Frankrijk, niet in is staat om enige wil te tonen om mee te werken aan een reëel en diepgaand probleem.

Op 28 september vorig jaar, toen ik mij onderwierp aan de vertrouwensvraag voor het Parlement van Catalonië, heb ik het volgende gezegd, oproepend naar het Spaanse politieke systeem om serieuze en loyale onderhandelingen te beginnen:

“De oplossing van de Catalaanse behoefte zullen we uitvoeren, en wel op volgende wijze: óf referendum, óf referendum. We zullen tot op de laatste dag trachten om tot een akkoord te komen. We zullen ten allen tijde werken om een referendum te houden in overeenstemming met de Staat. Maar als we aan het eind van de regeringsperiode komen en er is geen enkel positief antwoord, of iets in die richting, dan zijn we bereid en voorbereid om de laatste stap te nemen om op effectieve manier de onafhankelijkheid van Catalonië uit te roepen en zullen we uiterlijk in de tweede helft van september volgend jaar een referendum houden.” We hebben getracht om tot een akkoord te komen, meerdere malen en op verschillende manieren. We hebben actief meegewerkt met het Nationaal Verbond voor het Referendum. We hebben voorstellen gedaan om tot onderhandelingen te komen. We hebben parlementaire resoluties ingediend en een regeringsplan gemaakt om een dialoog en onderhandelingen op te zetten met de Spaanse Regering. We hebben op directe manier de Spaanse Regering onze ferme wil getoond om te gaan zitten en te onderhandelen. We hebben dit uitgelegd in de gehele wereld, in Londen, Brussel, Parijs, Boston, Washington, New-York, Madrid.

Maar we komen nu aan het eind van de regeringsperiode en we hebben geen enkele positieve reactie ontvangen. Om op officiele manier aan onze democratische verplichting te voldoen, heeft de Regeringsraad, samen met de vicepresident en ministers, een bijzondere zitting gehouden. Hierin is besloten om de burgers van ons land op te roepen, uitvoerend het legitiem recht van zelfbeschikking welke een duizendjarige natie zoals Catalonië heeft, voor een referendum op zondag 1 Oktober van dit jaar, met de vraag: “Wilt u dat Catalonië een onafhankelijke Staat zal zijn in de vorm van een republiek?”. Deze vraag zal in de drie officiële talen van het prinsdom Catalonië worden gesteld: het Catalaans, het Castiliaans en ook in het Arranees van de vallei Vall d’Arran. En het antwoord dat onze medeburgers kunnen geven, in de vorm van ‘ja’ of ‘nee’, zal een mandaad geven waar deze Regering zich aan verplicht om uit te voeren.

Het is aan de beurt van de Catalanen om over haar toekomst te beslissen. Het is in haar handen, en in die van ons allemaal, om dit mogelijk te maken. Om te laten zien dat democratie ons verenigd boven alle legitieme en gezonde verschillen welke de gehele ontwikkelde samenleving karakteriseren, dat beslissingen weet te nemen voor haar zelf en dat alle opties van de geformuleerde vraag weet te respecteren, alle opties precies in gelijkwaardigheid en legitimiteit.

De regering staat garant om alle zekerheden te bieden en te zorgen voor een spoedig verloop van de oproep, organisatie en viering van het referendum. Zij doet een oproep aan de burgers om bij te dragen, met maximale waardigheid en veeleisendheid, aan de uitoefening van een onlosmakelijk recht waarop de democratische structuur is gebouwd: het recht van personen om vrij te kiezen over de toekomst van hun land.

Leve Catalonië.

Carles Puigdemont i Casamajó
President van de Generalitat de Catalunya

Waarom Europa een referendum in Catalonië zou moeten verwelkomen.

Dit is een gezamenlijke verklaring voorgesteld door het Emma Collectief (http://www.collectiuemma.cat/) en onderschreven door het Praag Collectief (http://collectiupraga.cat/) en het Wilson Collectief (http://www.wilson.cat/en/).

De Catalaans historische grieven met Spanje zijn de laatste jaren geïntensiveerd. Men is op een doodlopende weg terecht gekomen door de Spaanse weigering om zelfs herhaalde voorstellen van Catalonië te overwegen. Inclusief de eerlijke poging om de Carta Magna (het Statuut, vert) van 1979 te heronderhandelen. Vanaf 2005 werd een nieuwe tekst ontworpen en goedgekeurd door het Catalaanse Parlement en, vervolgens, gemachtigd door het Spaanse Parlement, maar niet voordat enkele sleutelpassages werden veranderd of simpelweg weggeschrapt. Uiteindelijk werd het geratifiseerd door het Catalaanse volk in een referendum. Maar daarna werd in 2010 door een niet geheel onpartijdig Constitioneel hof besloten dat menige paragrafen ongrondwettelijk waren en zij gaf een beperkte interpretatie van vele andere paragrafen. In werkelijkheid diende de resulterende tekst, in tegenstelling tot een verbetering van het originele statuut, om beperkingen van overheidstaken aan de Catalaanse regering op te leggen. Het gehele proces toonde aan hoe weinig wil er van Spaanse zijde was om vooruit te komen in die richting. Op dat moment werd duidelijk dat het huidige regionale bestuur, opgericht in 1978 na een lange periode van een gecentraliseerde overheersing, werd gebruikt om de Catalaanse status van een permanente minderheid in Spanje te laten voortduren. Vandaag de dag is er een groeiende aantal Catalanen die het gevoel hebben dat hun collectieve belangen worden bestuurd door Madrid zonder rekening te houden met hun behoeften en vaak tegen hun eigen vitale belangen in, en velen hebben de hoop verloren op een eerlijke behandeling binnen de Spaanse structuur.

De Catalaanse regering heeft gevraagd om een referendum te mogen houden over de relatie van de Catalaanse samenleving met Spanje – óf om te blijven in een vergelijkbare toestand als de huidige óf om te beginnen als een nieuwe onafhankelijke natie. Dit was de koers die werd gekozen door Quebec in 1995 en door Schotland in 2014 en gerespecteerd door hun overheden van Canada en Groot Brittanie. Maar de Spaanse autoriteiten, uitgaande van een beperkte, sommigen zeggen partijdige, interpretatie van de Grondwet, hebben een dergelijk referendum illegaal verklaard en hebben gezworen dat deze niet door zal gaan. Zij werken ook om de voorbereidingen te ondermeinen. In hun reacties op de door hun beweerde acties van ongehoorzaamheid door Catalaans gekozen vertegenwoordigers, lijkt het er op dat de staatsinstellingen terug gaan naar het dictatoriaal verleden, tot op het punt van bedreiging van de fundamentele pilaren van een democratisch overheid.

De verklaarde beslissing van de regerende coalitie in Catalonië om desondanks een referendum te houden moet niet worden beschouwd als een uitdaging, maar als een actie van democratie. Want het betreft hier een leiderschap als gevolg van een mandaat gegeven door honderdduizenden die op vreedzame wijze hebben gedemonstreerd sinds 2010; door de 2,3 miljoen die hun stem uitbrachten in een simbolische stemming in November 2014; door de bijna 2 miljoen die een meerderheid opleverde in de Catalaans parlementaire vekiezingen in september 2015; en, als laatste maar niet als slechtste, omdat driekwart van de Catalaanse samenleving voor het houden van een referendum is, onafhankelijk van hun eventuele stem over dit onderwerp. Het is aan de Catalaanse samenleving om te beslissen over haar eigen gezamenlijke toekomst en het haar direct vragen is de enige redelijke manier om uit te vinden hoe men over een dergelijk fundamenteel onderwerp denkt.

En, uiteindelijk, is een referendum goed voor iedereen. Zeker voor de Catalanen, wat het resultaat ook zal zijn. Het zal een hoognodige dialoog openen over een nieuwe relatie met Spanje, eentje die gebaseerd moet zijn op erkenning van de rechten als een volk, inclusief het hebben van het recht om het uiteindelijke woord te hebben over de vorm van hoe een dergelijke relatie moet plaats vinden.

Het zou uiteindelijk ook goed voor Spanje kunnen zijn, omdat haar regering en de rest van de politieke krachten gewongen worden om de fundering van het regiem, zoals opgericht in 1978, te heroverwegen. Dit was het resultaat van een democratische overgang, ontworpen en uitgevoerd door een politiek establishment waarvan de leden opgroeiden onder het Franco dictatorschap. Een bevredigende oplossing van de Catalaanse vraag zal de Spaanse samenleving een kans geven om te breken met de geesten van haar autoritair verleden en te werken aan de tekorten van een politiek systeem dat zwaar wordt bepaald door haar oorsprong.

En het zal ook goed zijn voor Europa. Om te beginnen, om practische redenen, want het zal helpen om een eeuwenoud probleem op te lossen dat, als het wordt toegestaan om door te blijven zweren, alleen maar zal escaleren, met nóg een front van instabiliteit op continentale schaal. En ten tweede, en meest belangrijke, uit princiepe. In deze dagen van politieke onzekerheid, wanneer in vele landen vanuit verschillende kampen het Europese project aan de kaak wordt gesteld, de Catalaanse houding, duidelijk pro-Europa, sterk gegrondvest op democratische princiepes en vertrouwend op strik vreedzame princiepes, zou moeten worden beschouwd als een voorbeeld voor iedereen als de enige accpetable manier voor het oplossen van tegenstellingen tussen naties en binnen staten.

Vroeg of laat zullen alle Europese landen, als ook hun overheidsinstellingen, worden gevraagd om een standpunt over deze zaak in te nemen. Het is een zaak van democratie dat de Catalaanse legitieme aanspraken als een historische natie, en daarmee haar collectieve rechten, als een volk worden erkend. En het is een kwestie van gerechtigheid dat haar constante en vreedzame moeite wordt gewaardeerd.

Vertaling: gb_vdg